parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1906 Sosnowiec? – 1943 Oświęcim) – przewodniczący Judenratu w Sosnowcu podczas II wojny światowej. Przed wojną był agentem handlowym i członkiem oddziału Organizacji Syjonistycznej w Sosnowcu. Wkrótce po wkroczeniu Niemców zaczął im służyć jako przewodnik i tłumacz; miał się im przedstawić jako przewodniczacy Gminy żydowskiej, której namiastką zaczął kierować. W styczniu 1940 został mianowany przewodniczącym Centrali Żydowskich Rad Starszych Wschodniego Górnego Śląska (niemiecki Zentrale der Jüdischen Ältestenräte in Ost-Oberschlesien), której podlegało około 45 gmin i ponad 100 tysiecy Żydów. M. okazał się sprawnym administratorem, umiejętnie wykorzystującym kontakty z niemieckimi władzami. Nad podległymi sobie Judenratami sprawował nadzór poprzez inspektorów. Początkowo działania M. przynosiły dobre efekty (Żydów nie zamknięto w gettach, a racje żywnościowe były nieco wyższe, niż gdzie indziej; por. getta w okresie Holokaustu). Niektórzy zaczęli uważać go za męża opatrznościowego. Toteż jedyną opozycję wobec jego rządów stanowili przedstawiciele byłej elity gminnej, których M. zastąpił swoimi ludźmi. Sprzeciw wobec polityki prowadzonej przez M. pojawił się dopiero wraz z nasilającymi się deportacjami do obozów pracy (dwaj kierownicy Arbeitseinsatz Zentrale – Majer Brzeski i Józef Kożuch – odmówili współpracy z nim) i do obozów zagłady oraz zamykaniem gett (w Sosnowcu w marcu 1943). Polityka M. zmierzała do ratowania części społeczności, kosztem innych grup ludności (najpierw Żydów przesiedlonych z Czech, potem ludzi najuboższych). Opozycja przekształciła się w ruch oporu, w którym kluczową rolę odgrywały organizacje młodzieżowe ( Ha-Szomer ha-Cair; Ha-Noar ha-Cij(j)oni; Gordonia). M., zwany „królem żydowskim”, wierzący w swe dobre kontakty z władzami , uważając, że ruch ten stanowi zagrożenie, posunął się do denuncjacji kilku grup konspiracyjnych, co spowodowało wydanie nań przez podziemie wyroku śmierci. Przeciwstawiał się także kontaktom z żydowskim komitetem w Szwajcarii, który zdobywał dla Żydów paszporty państw południowoamerykańskich, umożliwiające wyjazd z okupowanej Polski. M. został aresztowany przez Niemców, wraz z kilkoma współpracownikami, równocześnie z grupą działaczy Ha-Noar ha-Cijoni, którzy weszli w posiadanie takich paszportów. Wszyscy zostali odesłani do Oświęcimia i tam zgładzeni.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.