parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
([1890] 1892 Obodówka na Podolu – 1970) – pisarz tworzący w językach hebrajskim i jidysz. Otrzymał tradycyjne wykształcenie religijne (ordynowany na rabina; por. smicha). Zaczął wcześnie pisać, ale wydał swoje utwory dopiero po dłuższym czasie. W początkach swej kariery korzystał z pomocy D. Fryszmana i uczył języka hebrajskiego w Odessie. Był stałym współpracownikiem „Ha-Cefiry”, gdzie publikował opowiadania, artykuły i eseje. W 1920 przeniósł się do Warszawy. Współpracował z prasą hebrajską i jidysz („Ha-Cefira”, „Moment, Der”). Założył miesięcznik „Kolot” (hebr., Głosy; nr 1-11; 1923-1924), w którym publikowali młodzi pisarze. Wydał w tym czasie w języku hebrajskim zbiór opowiadań Sipurim (1923) i nowelę Ester Haj(j)ot (1922) oraz wybór swych artykułów, pt. Sefer ha-maamarim (1924), a także dwie pozycje w języku jidysz (zbiór esejów i relację o pogromach Żydów na Ukrainie). W 1924 osiedlił się w Tel Awiwie. Działał w Stowarzyszeniu Pisarzy Hebrajskich i m.in. uczestniczył w wydawaniu jego organu „Ktuwim” (hebr., Pisma, 1926-1933). Był jednym z najpłodniejszych pisarzy hebrajskich swego pokolenia. Intensywnie współpracował z prasą hebrajską (m.in. miał swoją kolumnę w piśmie „Dawar” [hebr., Słowo]). Opublikował wiele tomów prozy, esejów i szkiców. Cechowała go bardzo żywa osobowość. W literaturze i jej krytyce poszukiwał bardziej dyskursu ze współczesnością, niż jej opisu. Jedną z idei, która nurtowała go jeszcze od okresu spędzonego w Warszawie, było tworzenie syntezy starej i nowoczesnej żyd. kultury i literatury, w zestawieniu z literaturą światową. Pod koniec życia zaowocowało to jego zainteresowaniem chasydyzmem, któremu poświęcił całą serię książek, poczynając od Beer ha-chasidut (hebr., Źródło chasydyzmu, 1951), a kończąc na zbiorze opowieści chasydzkich Kankan ha-kesef (hebr., Srebrny dzban, t. 1-4, 1969). Pisywał też o Talmudzie (Beer ha-Talmud [hebr., Źródło Talmudu, t. 1-4, 1963-1965]). Był płodnym krytykiem literackim i tłumaczem (przełożył na język hebrajski m.in. Dostojewskiego, Strindberga). Pozostawił w niewydanych rękopisach kilkanaście tomów prozy i pamiętników.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.