parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1899 Warszawa – 1968 tamże) – poeta, prozaik, komediopisarz, krytyk literacki i filmowy, scenarzysta, tłumacz. Studiował polonistykę na USB. Wspólnie ze swym kolegą gimnazjalnym, A. Watem, zainicjował polski futuryzm. Brał udział w skandalizujących wystąpieniach publicznych (w 1920 aresztowany i uwięziony pod zarzutem bluźnierstwa; skazany na rok więzienia w zawieszeniu, mimo zbiorowego protestu pisarzy, zorganizowanego przez A. Słonimskiego), był redaktorem i współredaktorem jednodniówek i manifestów futurystycznych, wydawanych w 1920-1921. Uczestniczył w redagowaniu miesięcznika „Nowa Sztuka”; członek Rady dla Spraw Kultury Filmowej – zajmował się filmem, krytyką i scenopisarstwem; napisał ponad 30 scenariuszy, m.in. według dzieł S. Żeromskiego, A. Struga, a także według powieści T. Dołęgi-Mostowicza; był też asystentem w opracowaniu scenariusza do filmu Der dibuk, według sztuki Sz. An-Skiego (1937), autorem scenopisu do A briwełe der mamen (jid., Liścik do matki, 1938). Po wybuchu wojny w 1939, S. znalazł się we Lwowie, a następnie w głębi Związku Radzieckiego. W 1942 wstąpił do Armii Polskiej Władysława Andersa i wraz z nią przeszedł szlak na Bliski Wschód. Przez sześć lat przebywał w Palestynie, gdzie publikował utwory w przekładzie na język hebrajski (m.in. Uczta w czasie dżumy. Rzecz o roku 1939, t. 1-2 1946) oraz dokonał scenicznej adaptacji jednej z części słynnej trylogii Przed potopem – Trzy miasta Sz. Asza, pt. Warszawa, wystawionej w trzech aktach w Tel Awiwie w 1944. W 1948 powrócił do Warszawy; wszedł w skład redakcji „Gazety Filmowej”, później (1955) został mianowany kierownikiem literackim Zespołu Realizatorów Filmowych „Iluzjon”. Po Październiku 1956, powtórnie włączył się do życia literackiego. Opublikował wówczas zbiór poetycki Wiersze i poematy oraz Wiersze dawne i nowe (1957), w których zawarł obszerny wybór swych wcześniejszych poezji, dokonał w nich jednak szeregu istotnych poprawek. Następnie zaczął występować jako kodyfikator i reprezentant tradycji futurystycznej. Ostatnie dziesięciolecie było w życiu S. najbardziej pracowite. Opublikował wówczas dwa tomy poezji, trzy tomy szkiców o sztuce: Poezja zbuntowana (1964), Legendy naszych dni (1969) i Głód jednoznaczności (1970) oraz dwa tomy prozą: Zabawa w piekło (1959) i Historie z nieco innych wymiarów (1970). Najwięcej uwagi poświęcił B. Jasieńskiemu (zarys monograficzny Bruno Jasieński, 1969), W. Majakowskiemu (liczne przekłady) i G. Apollinaire'owi (wystąpił z głośną hipotezą nt. jego polskiego pochodzenia). Poezje zebrane S. ukazały się w 1986. Zmarł 19 X 1968, głęboko przeżywając wydarzenia Marca '68 i związanych z nim konsekwencji.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.