Poznański Maurycy

Poznański Maurycy

(1868 Łódź – 1937 Nicea) – przemysłowiec, działacz polityczny; syn Izraela Kalmanowicza P.; stryj Alfreda P. oraz Maurycego Ignacego P.; brat Ignacego P. Ukończył Wyższą Szkołę Nauk Ekonomicznych w Berlinie. Od 1889 był członkiem zarządu Towarzystwa Akcyjnego Wyrobów Bawełnianych I.K. Poznańskiego. Przez małżeństwo z Sarą (Salomeą), córką Markusa Silbersteina, związał się z przedsiębiorstwem Silbersteinów. Był twórcą oraz prezesem Rady i dyrektorem Zarządu Towarzystwa Akcyjnego Przędzalni Wełny Czesankowej „Dąbrówka” (1896) i Spółki Akcyjnej Piotrkowskiej Manufaktury (1898). Był też współzałożycielem Łódzkiego Towarzystwa Wzajemnego Kredytu (1897) i Towarzystwa Akcyjnego „Bawełna” w Moskwie (1904). Podobnie jak ojciec, był czynnym mecenasem kultury, m.in. wspierając Teatr Miejski w Łodzi oraz – jako współzałożyciel i wiceprezes – Polskie Towarzystwo Teatralne; członek Zarządu Łódzkiego Towarzystwa Muzycznego. Piastował też funkcję honorowego radnego Rady Miejskiej Łodzi (1911-1914). Należał do grona współorganizatorów Związku Fabrykantów Łódzkiego Przemysłu Bawełnianego; członek Rady Towarzystwa Przemysłowców Guberni Królestwa Polskiego. Działał w Stronnictwie Polityki Realnej, a następnie był współorganizatorem Związku Niezawisłości Gospodarczej (1916), mającego na celu uzyskanie samodzielności gospodarczej i państwowej dla Polski. Jako ekspert delegacji polskiej, brał udział w Konferencji Pokojowej po I wojnie światowej (por. Komitet Delegacji Żydowskich przy Konferencji Pokojowej). W tym samym czasie współorganizował Związek Przemysłu Włókienniczego w Państwie Polskim i był jego drugim wiceprezesem. Reprezentował tę organizację przy tworzeniu Lewiatana (Centralnego Związku Polskiego Przemysłu, Górnictwa, Handlu i Finansów), zostając jego wiceprezesem. Był jednym z głównych organizatorów Banku Handlowo-Przemysłowego. Bezskutecznie próbował przeciwdziałać rosnącym wpływom włoskim w rodzinnej spółce. W okresie wojny polsko-bolszewickiej działał na rzecz konsolidacji wysiłków dla obrony kraju. Był współzałożycielem propiłsudczykowskiej Unii Narodowo-Państwowej. Od 1926 P. był prezesem łódzkiego oddziału Stronnictwa Prawicy Narodowej. W 1931 zamieszkał na stałe we Francji. Zmarł w Nicei, gdzie też został pochowany; w 1939 jego zwłoki przeniesiono do Łodzi.