Poznański Maurycy Ignacy

Poznański Maurycy Ignacy

(1881 Łódź – 1940? Wilno) – przemysłowiec, wydawca, publicysta; wnuk Izraela Kalmanowicza P.; syn Ignacego (Izaaka) P.; bratanek Maurycego P.; brat Alfreda P. Studiował nauki polityczne w Berlinie, a następnie uzyskał doktorat z filozofii na uniwersytecie w Monachium. Od 1909 zasiadał w kierownictwie Towarzystwa Akcyjnego Wyrobów Bawełnianych I.K. Poznańskiego, a od 1937 piastował funkcję wiceprezesa, jako reprezentant polskich akcjonariuszy w zdominowanej przez Włochów spółce. W 1922 założył akcyjne wydawnictwo prasowe „Republika”, zachowując większościowy pakiet akcji. Rozpoczęło ono w 1923 wydawanie dziennika „Republika”, za którym pojawiły się następne tytuły (m.in. liczne dodatki – „Kurier Handlowy”, „Panorama”, „Republika dla Dzieci”, „Dodatek Literacko-Naukowy”; oraz samodzielne – „Ekspres Ilustrowany”, „Ekspres Wieczorny Ilustrowany”, „Gazeta za 5 groszy dla Wszystkich”). W 1932 jeden tylko tytuł, a mianowicie „Ekspres”, miał niemal w całym kraju 20 mutacji. Przedsiębiorstwo to było w ówczesnej Polsce największym koncernem prasowym (w 1938 emitowało 13 stałych tytułów). Od 1935 wydawało tzw. zeszyty powieściowe (w nakł. 50-60 tys. egzemplarzy). Po unowocześnieniu drukarni w 1937, zaczęło także wydawać popularne tygodniki ilustrowane. P. formalnie nie był związany z żadną partią i swemu wydawnictwu, w którym sprawował funkcję prezesa (1923-1925; 1931-1939), początkowo nadał orientację centro-lewicową, a następnie zbliżoną do BBWR. Sam pisywał artykuły poświęcone problematyce politycznej i gospodarczej. Tych też spraw dotyczyły opublikowane przez niego osobno pozycje: Współczesna polityka Anglii i jej znaczenie dla Polski (1921); Polityka radykalnego centrum w Polsce (1922); O ideę państwową w przemyśle polskim (1933). Po wybuchu wojny P. uciekł przed Niemcami do Wilna, gdzie zginął.