parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1907 Warszawa – 1972 Nowy Jork) – teolog i filozof. Pochodził z rodziny o znakomitych koligacjach wśród cadyków polskich. Tradycyjne wykształcenie religijne zdobywał w Warszawie i Wilnie, gdzie związał się z litertacką grupą „Jung Wilne”, debiutując tomikiem wierszy. Studiował w Berlinie (od 1927) na uniwersytecie i w Hochschule für die Wissenschaft des Judentums (doktorat uzyskał na podstawie pracy Die Prophetie; O istocie proroctwa, wyd. PAU w 1936). Wyznaczony przez M. Bubera na jego następcę w kierowaniu Freies Jüdisches Lehrhaus we Frankfurcie n. Menem (1937), musiał opuścić to stanowisko, deportowany z Niemiec jako polski Żyd w 1938. Przez jeden semestr prowadził zajęcia w warszawskim Instytucie Nauk Judaistycznych. Na krótko przed wybuchem II wojny światowej (lipiec 1939) wyjechał na wykłady do Hebrew Union College w Cincinnati. W 1945 objął katedry etyki żydowskiej i mistycyzmu w nowojorskim Jewish Theological Seminary. Był uważany za jednego z największych myślicieli żydowskich swych czasów. Jego aktywność społeczną (m.in. interesował się prawami człowieka w Europie Wsch.) uczyniła zeń najbardziej wpływową postać wśród Żydów w Stanach Zjednoczonych od lat 60. XX w. Zainteresowania naukowe H. były bardzo rozległe; obejmowały m.in. powstanie Talmudu i wczesną myśl rabiniczną (Tora min ha-szam(m)ajim be-aspaklarja szel ha-dorot = hebr., Tora dana przez Boga w odzwierciedleniu pokoleń, t. 1–2, 1962–1966); żydowską filozofię średniowieczną (Maimonides, eine Biographie, 1935; The Quest for Certainly in Saadia’s Philosophy, 1944). Przede wszystkim zaprezentował własną filozofię religii i judaizmu (The Sabbath, 1951 [wyd. pol. Szabat i jego znaczenie dla współczesnego człowieka, 1994]; Man is not Alone, 1951; Man’s Quest for God, 1954; God in Search of Man, 1955; The Insecurity of Freedom, 1965; Who is Man?, 1965). W swych wywodach wybierał drogę pośrednią pomiędzy religijnym fundamentalizmem a prądami liberalnymi, zachowując admirację dla duchowego świata Żydów polskich (interesował się głęboko chasydyzmem polskim), z którego wyszedł, czemu dawał wielokrotnie wyraz (m.in. w książce The Earth Is the Lord’s, 1950; wyd. pol., Pańska jest ziemia. Wewnętrzny świat Żyda w Europie Wschodniej, 1996), a zwłaszcza w ostatnich pracach: zabarwionej autobiograficznie Passion for Truth (1973) i biografii M.M. Morgensterna z Kocka.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.