parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(pseud. lit.), właśc. Ajzyk (Eisik) Meir Deweniszski (1878 Beniakon na Wileńszczyźnie – 1919 Wilno) – pisarz, dramaturg, publicysta, piszący w języku jidysz, działacz polityczny, wydawca. Był synem (jedynakiem) karczmarza. Wychowywał się u dziadka, który uważał, że karczma nie jest odpowiednim miejscem do wychowywania dziecka. Do jego nauki zatrudniano prywatnych nauczycieli. Kiedy ukończył 13 lat,został wysłany na naukę do rabina w Solecznikach, Smorgoniach, gdzie studiował Talmud. Dużo czytał (w języku jidysz i hebrajskim). Przyjaźń ze zrusyfikowanym Polakiem-rewolucjonistą sprawiła, że związał się z ruchem rewolucyjnym, a następnie został członkiem Bundu. Był więziony w 1899 i w 1902-1904. Brał udział w rewolucji 1905 (Wilno, Łódź, a potem znowu Wilno). W Wilnie odgrywał w ruchu rewolucyjnym jedną z kluczowych ról; nazywano go nawet żartobliwie „wileńskim gubernatorem”; współpracował z „Siewiero-Zapadnym Słowom” (potem „Siewiero-Zapadnyj Gołos”). Po rewolucji znowu włączył się w działalność Bundu; dużo publikował w prasie. W 1912 został zesłany na Sybir na trzy lata (współpracował tam z pismem „Sibirskaja Żizń”). W 1917 powrócił do Petersburga, podjął pracę. W czasie rewolucji październikowej zmieniał miejsca zamieszkania, by w końcu 1918 powrócić do Wilna. Razem z S. Nigerem założył tygodnik kulturalny „Di Woch” (jid., Tydzień; ukazały się 4 numery). Zginął z rąk żołnierzy polskich, drugiego dnia po ich wkroczeniu do Wilna. Debiutował w 1898. Jego wczesne opowiadania, sztuki i eseje były silnie powiązane z ideologią partyjną. W drugim okresie twórczości (od 1906) uwolnił się z zależności od polityki. Wraz z S. Nigerem i Sz. Gorelikiem, należał do grona twórców miesięcznika literackiego „Literarisze Monatszriftn” (jid., Miesięcznik Literacki, 1908). Do najbardziej znanych dramatów W. należą: Fartog (Świt, 1907), w symbolicznej formie ukazujący nastroje żydowskich intelektualistów w czasie rewolucji 1905; In fajer (W ogniu, 1910) oraz Der sztumer (Milczący, 1912) – poświęcone młodzieży żydowskiej poszukującej dla siebie miejsca w zmieniającym się świecie. Dzieła zebrane W. ukazały się w 1923.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.