parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
pseud.: Mosze Mechojb, Perec Opoczner, Perec Chasid (1892 Lutomiersk koło Łodzi – 1943 Warszawa) – pisarz, poeta, publicysta. Pochodził z rodziny chasydzkiej; jego ojciec był zwolennikiem cadyka z Góry Kalwarii (por. Alterów rodzina). Otrzymał tradycyjne wykształcenie religijne. Praktykował u szewca. Około dwunastego roku życia zaczął pisać wiersze w języku hebrajskim. Próbował podjąć studia we frankfurckiej szkole rabinackiej, lecz przerwał je z powodu braku środków na utrzymanie. Osiadł w Kaliszu, gdzie poznał służącego w armii carskiej poetę, Oszera Szwarcmana (1890–1919), związanego z kijowskim kręgiem literackim, który przekonał go do pisania w języku jidysz. W czasie I wojny światowej O. trafił najpierw do wojska rosyjskiego, a potem do niewoli niemieckiej; zaczął tworzyć opowiadania, związane z doświadczeniami wojennymi, przesyłał je do prasy. Potem osiadł w Łodzi. Pracował jako szewc i nauczyciel języka hebrajskiego. Współpracował z „Łodzer Tagebłat” (jidysz, Łódzka Gazeta Codzienna), publikując w niej opowiadania z życia chasydów. Jako poeta, współpracował między innymi z grupą artystyczno-literacką „Jung Idysz”. Współredagował „Ilustrirte Łodzer Wochnbłat” (jidysz, Łódzki Tygodnik Ilustrowany). W połowie lat 20. przeniósł się do Warszawy. Nadal współpracował z prasą jidysz („Unzer Wort”, „Unzer Ekspres”, „Łodzer Fołksbłat” [Łódzka Gazeta Ludowa]). Wstąpił do partii PS. W okresie II wojny światowej przebywał w getcie warszawskim; pracował jako listonosz. Podjął współpracę z Archiwum Ringelbluma. Z opracowanych przez niego materiałów zachowały się: pisany w getcie dziennik oraz prace, poświęcone kolumnie dezynfekcyjnej i Komitetowi Domowemu (ul. Leszno 24; por. komitety domowe), a także szkic Neofici w getcie. Przygotowywał również historię jednej z żydowskich kamienic warszawskich i jej mieszkańców (niedokończona). Zginął w czasie drugiej akcji likwidacyjnej przeprowadzanej w dn. 22 I 1943 (por. samoobrona styczniowa); istnieją też opinie, że zmarł na tyfus, lub zginął później, podczas powstania w getcie warszawskim. W formie książkowej opublikował Nawenad (jidysz, Tułacz, Łódź 1933). Siostra pisarza, Rina Oper-Opoczynski (urodzona 1896), która wyjechała do Ameryki po I wojnie światowej, w 1951 w Nowym Jorku wydała pisma zebrane brata; po jego śmierci ukazały się też Reportażn fun warszewer geto (jidysz, Reportaże z warszawskiego getta, 1954; wstęp i oprac. B. Mark).
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.