parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
używał wielu pseudonimów i kryptonimów, m.in.: Lazar I., Lik, Razi’el (1885 Goldingen, Kurlandia – 1946 Szanghaj) – publicysta, literat, tłumacz, dziennikarz; brat żurnalisty, Izraela K. Pochodził z rodziny rabinackiej. Odebrał wychowanie religijne; szkołę średnią ukończył jako eksternistyczną. Wcześnie związał się ze środowiskiem Ceirej-Syjon w Dźwińsku; w 1905 został wysłany do Łodzi. Potem podjął pracę w Warszawie; współpracował z czasopismami wydawanymi w języku jidysz („Der Weg”, „Unzer Łeben”, „Roman-Cajtung”, „Jidiszn Wochnbłat” [Tygodnik Żydowski]). W 1907 został redaktorem gazety „Łodzer Nachrichtn” (jid., Wiadomości Łódzkie). W 1908–1915 był współredaktorem dziennika „Łodzer Tagebłat” (jid., Łódzka Gazeta Codzienna); współpracował z wieloma gazetami, m.in. z „Hajntem”, „Der Moment”, „Der Frajnd”. W 1910–1911 w Łodzi prowadził samodzielną działalność wydawniczą; wydawał dzienniki w j. jid.: „Di Nachrichtn” (Wiadomości), „Łodzer Jidisze Cajtung” (Łódzka Gazeta Żydowska). W 1915–1917 został red. i wydawcą dziennika „Warszewer Tagebłat”, a po jego zamknięciu – tygodnika „Dos Fołk”; w 1915–1920, wraz z bratem, wydawał gazety „[Dos] Łodzer Fołksbłat” (jid., Łódzka Gazeta Ludowa), a później „Łodzer Fołkssztyme” (jid., Łódzki Głos Ludu). Od 1926 był też redaktorem naczelnym warszawskiego dziennika „Unzer Express” (współpracował w tym przedsięwzięciu z bratem). Należał do ugrupowania fołkistów od początku istnienia tej partii, tj. od 1916. W 1918 założył wydawnictwo. Działał także na niwie społecznej; był przewodniczącym stowarzyszenia Dramatisze Kunst (jid., Sztuka Dramatyczna), które reprezentował na konferencji w Czerniowcach (1908); związał się z teatrem żydowskim. W 1923–1926 był radnym gminy żyd. w Łodzi, a od 1932 – w Warszawie. Po wybuchu II wojny światowej przedostał się do Wilna, a w 1941 – do Kobe i Szanghaju, gdzie wydawał tygodnik „Unzer Wełt”. Przełożył na język jidysz kilka książek (m.in. Ziemię obiecaną W. Reymonta, 1913); był autorem wielu publikacji: monografii Jidn als pioniern fun tekstil-industrie (jid., Żydzi jako pionierzy przemysłu tekstylnego, 1924) oraz licznych artykułów, felietonów, korespondencji, recenzji. Wydał Lazar Kahans ilustrirtn jorbuch far industrie, handel un finansen (jid., Ilustrowany rocznik Lazara Kahana, poświęcony przemysłowi, handlowi i finansom, 1925), stanowiący rodzaj leksykonu ważnych osobistości żydowskich w Polsce, które przyczyniły się do rozwoju gospodarczego kraju.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.