parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1870 Zamość – 1919 Berlin) – działaczka polskiego, niemieckiego oraz międzynarodowego ruchu socjalistycznego i wybitny jego teoretyk. Była córką Eliasza (Edwarda) Luxenburga, średniozamożnego kupca drzewnego w Zamościu. W 1873, wraz z rodzicami, zamieszkała w Warszawie. W młodości została okaleczona przez chorobę. W okresie gimnazjalnym związała się z polskim ruchem socjalistycznym. Studiowała historię i nauki polityczne w Zurychu, gdzie działała w środowisku polskiej emigracji politycznej, utrzymując kontakty także z jego żydowskimi przedstawicielami (między innymi z J.Sz. Millem). Była współorganizatorką Socjaldemokracji Królestwa Polskiego i uczestniczką rewolucji 1905 w Warszawie. Znaczną część I wojny światowej spędziła w więzieniach niemieckich, z powodu agitacji antywojennej. Współtwórczyni Związku Spartakusa w Niemczech (1916) i Komunistycznej Partii Niemiec. Jedna z głównych postaci niemieckiego ruchu rewolucyjnego (1918). Została zamordowana przez bojówkę oficerów niemieckich. L. jest autorką wielu prac teoretycznych i publicystycznych oraz twórczynią tzw. luksemburgizmu. Weszła w konflikt z W. Leninem, krytykując zarówno tendencje do centralizacji partii rewolucyjnych, jak i tezę o możliwości wykorzystania elementów nacjonalizmu dla przewrotu społecznego. Potępiała jednak ucisk narodowy zarówno Polaków (np. pisząc pracę W obronie narodowości, 1900; a także angażując się przeciw germanizacyjnej polityce w zaborze prus., między innymi w związku ze sprawą dzieci Wrześni), jak i Żydów. Mimo że odżegnywała się od „narodowej” polityki Bundu, to jednak zdecydowanie opowiadała się za prawem tej partii do odrębności i jej dążeniem do samodzielnego zorganizowania żydowskiego proletariatu (między innymi artykuł PPS o żydowskim ruchu robotniczym, 1904). Bez powodzenia próbowała skłonić Żydowski Związek Robotniczy w Warszawie, by przystąpił do Socjaldemokracji Królestwa Polskiego. Prawdopodobnie także chciała z ramienia tegoż ugrupowania uzyskać mandat na Międzynarodowy Kongres Socjalistyczny w Londynie (1896) i krytykowała powierzenie go delegatowi rosyjskiemu Oswobożdienija Truda, co istotnie wykorzystywała potem PPS. L. była jedną z największych postaci międzynarodowego ruchu robotniczego swych czasów. (Zob. też Deutscher Izaak)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.