parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
pseud. Emes (jid., Prawda), Emeser (jid., Prawdziwy), Łamed-wownik (jid., Jeden z Trzydziestu Sześciu [Sprawiedliwych]) (1858 Humań – 1925 Nowy Jork) – pisarz, publicysta, redaktor prasy żydowskiej. Pochodził z rodziny chasydzkiej, jednak stosunkowo wcześnie zaczął ulegać wpływom haskali i twórczości wybitnych pisarzy żydowskich, m.in. Szolema Alejchema. Był absolwentem szkoły rabinów w Żytomierzu. Swoje pierwsze utwory publikował na łamach petersburskiej gazety „Jidiszes-Fołksbłat” (jid., Żydowska Gazeta Ludowa, 1881–1890). W 1887 osiadł w Warszawie i tu okazał się energicznym organizatorem prasy żydowskiej. Był współzałożycielem czasopisma „Der Hojz-Frajnd”, wydawanego w formie zbiorów, oraz tzw. „Jontew-Błetłech” (jid., Gazetki [Pisemka] Świąteczne; 1894–1896) I.L. Pereca. Był założycielem i współredaktorem tygodnika „Frajtag” (jid., Piątek), wydawanego w formie gazety (1906–1907) oraz redaktorem odpowiedzialnym, założonego przez C. Pryłuckiego, dziennika „Unzer Leben” i pisma „Di Naje Wełt” (jid., Nowy Świat; 1909–1910). Po założeniu dziennika „Der Moment” został jego współpracownikiem. Zamieszczał też recenzje literackie w „Izraelicie”. Interesował się również folklorystyką (tłumaczenie na język pol. fragmentów jego pracy o przysłowiach żyd. ukazało się w piśmie „Wisła” w 1890 i 1898). Po wybuchu I wojny światowej S. przeniósł się do Odessy. Zdołał wyjechać z ogarniętej wojną domową Rosji, i w 1920 osiadł w Nowym Jorku. Tam także wydawał czasopisma żydowskie, m.in. „Di Cajt” (Czas) i „Jidiszer Tagebłat” (Żydowska Gazeta Codzienna). S. uważany jest za pioniera prasy żydowskiej, a także literatury dla dzieci w języku jidysz. Do jego większych utworów należą m.in.: Der jidiszer mużik (jid., Żydowski chłop, 1884) – powieść propagująca ideały syjonistyczne i pracę na roli; Szalom Fajwiszke (jid., Witaj Fajwiszke, 1890); Di jidisze wełt (jid., Żydowski świat, 1903); Di farbłondzete (Błądzący, 1911) oraz tom wspomnień Majn łebn (jid., Moje życie), wyd. w Nowym Jorku w 1921. Dzieła zebrane S. zostały wydane w Nowym Jorku (t. 1–10, 1927–1929).
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.