Kahan Jaakow (Jakub)

Kahan Jaakow (Jakub)

(1881 Słuck – 1960) – poeta, dramaturg, krytyk literatury hebrajskiej oraz tłumacz. W dzieciństwie przeniósł się wraz z rodziną w okolice Łodzi, gdzie ukończył żydowską szkołę elementarną. Uzupełnił wiedzę jako samouk. Od 1901 zaczął współpracować z czasopismami hebrajskimi (m. in. z: „Ha-Dor”; „Luach Achi’asef”; „Ha-Sziloach”; „Ha-Olam”), publikując wiersze oraz krytyki literackie i tłumaczenia wierszy lirycznych z języka niemieckiego. Jego debiutem książkowym był Sefer ha-szirim (hebr., Księga pieśni, 1903). W 1903–1909 studiował w Bernie, uzyskując doktorat w dziedzinie literaturoznawstwa. W Szwajcarii związał się z ruchem syjonistycznym. Był współzałożycielem, a następnie sekretarzem Iwriji – organizacji międzynarodowej, wspierającej odrodzenie i rozwój języka (hebrajski język) oraz kultury hebrajskiej. Był również wydawcą almanachu Ha-Iwri he-Chadasz (hebr., Współczesny [Język] Hebrajski, 1912), który promował nowy „hebrajski humanizm” o charakterze uniwersalnym. W 1919 osiadł w Warszawie; pisał utwory poetyckie, dramaty (debiutował wydając w formie książkowej dramaty Chazon ha-Tiszbi (hebr., Przepowiednia [Wizja] tiszbiańska) oraz Ha-K(e)doszim (Święci, Męczennicy, 1920); zajmował się krytyką literacką, tłumaczeniami. Wydawał też czasopismo literackie „Ha-Tkufa” (hebr., Epoka; był red. tomu IX–XXIII). Wykładał średniowieczną i nowożytną literaturę hebrajską w Instytucie Nauk Judaistycznych w Warszawie (jako docent). W 1934 wyemigrował do Palestyny, gdzie m.in. wydawał czasopismo „Kneset”. Jako poeta łączył w swych utworach symbolizm z witalizmem, przechodząc swoistą ewolucję twórczą i ideową od sentymentalnego liryzmu po głoszenie wezwań do walki zbrojnej w duchu rewizjonizmu, z którym ostatecznie związał się. W tym okresie wydał też m.in. tom opowieści miłosnych Pegiszot (hebr., Spotkania, 1943). Był również znanym tłumaczem; przetłumaczył na język hebrajski m.in. cz. I Fausta W. Goethego, Ifigenię w Taurydzie Eurypidesa i Jerozolimę wyzwoloną T. Tassa.