parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
zw. Brzeskim (jid. Brisker; Bryskier) (1853 Wołożyn – 1918 Warszawa) – rabin, talmudysta; syn Josefa Dow Baera ha-Lewiego S. z Wołożyna; ojciec Izaaka Zeewa ha-Lewiego S.; dziadek Josefa Dowa S. Kształcił się pod kierunkiem ojca. Wykładał w jesziwie w Wołożynie (od 1880), a potem był zastępcą rektora tej uczelni. Zasłynął jako inicjator stosowania w studiach talmudycznych metody opartej na analizie przedmiotu, poprzez dyskusję nad jego pojęciami i częściami składowymi. Dzięki temu dochodził do wyłonienia głównych idei. Rozwinął też terminologię umożliwiającą opis różnorodnych problemów. W zgodzie z tradycjami nauki talmudycznej w Polsce, wskazywał na różnice wewnętrzne (sprzeczności) w Talmudzie, by wyjść z nich drogą autorytatywnej interpretacji. Jego metoda jest nadal podstawą studiów w wielu jesziwach. Po zamknięciu jesziwy wołożyńskiej (styczeń 1892) S. przeniósł się do Brześcia Litewskiego, gdzie w 1892 objął po ojcu stanowisko rabina. Cieszył się wielkim autorytetem i odgrywał ważną rolę w życiu tamtejszej gminy oraz całego regionu. Po pożarze miasta w 1895 organizował pomoc dla pogorzelców, a w 1905 pośredniczył w rozmowach strajkujących robotników z fabrykantami. Mimo że nie opublikował większych dzieł, uważany był za niekwestionowany autorytet rabiniczny przełomu XIX i XX w. W 1910 został członkiem komisji rabinackiej w Petersburgu (przy Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświaty), w której odgrywał kierowniczą rolę. Był przeciwnikiem syjonizmu, uważając, iż stanowi on zagrożenie dla religii żydowskiej. Podczas katowickiej konferencji (1912) przedstawił osiemnaście punktów, stanowiących warunek zaakceptowania przez polskich i litewskich rabinów mającej powstać organizacji ortodoksów (por. Aguda). Podczas I wojny światowej S. przebywał w Warszawie, gdzie zmarł i został pochowany (na cmentarzu żyd. przy ul. Okopowej). Pierwsze dzieło S. – Chid(d)uszim u-we-urim al-ha-RAMBAM (hebr., Komentarze i objaśnienia do [dzieła] RAMBAM-a), będące komentarzem do dzieła Majmonidesa Miszne Tora – ukazało się staraniem jego synów w 1936 (Brześć n. Bugiem). Później wydano jeszcze wiele nowel S. do traktatów talmudycznych (w tym t. 1-3 w 1952-1966).
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.