parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
zw. Bobowskim Rebem (jid., Bobower Rebe) lub Rebem z Bobowej (1873 [1874] Bukowsko – 1941 okolice Lwowa) – cadyk; jedyny syn Szlomy ben Mejera Natana H. z Bobowej. Zgodnie z rodzinną tradycją, otrzymał staranne wykształcenie rabiniczne. Łączył je z przywiązaniem do wątku radosnej wiary w duchowości chasydzkiej. Już w młodości zaczął układać melodie do pieśni, do których motywy czerpał m.in. z folkloru, idąc za przykładem N.C. Horowica z Ropczyc i Eliezera z Dzikowa. W 1906 odziedziczył po ojcu godność cadyka; wkrótce założył w Bobowej jesziwę. Okres I wojny światowej spędził w Wiedniu, goszcząc w domu cadyka z Sadagóry, a następnie w Marienbadzie. W 1919 powrócił do Polski i – po krótkim pobycie w Krakowie – znów zamieszkał w Bobowej. Założył jesziwę Ec Chajim (hebr., Drzewo Chaima), nazwaną tak ku czci jego pradziadka (por. dynastia cadyków z Bobowej). Z czasem, na terenie byłej Galicji powstało 46 podobnych placówek. Pomocą w ich utrzymaniu, a zwłaszcza jej studentom, służyła organizacja Tomche(j) Orajta (hebr.-aram., Podtrzymujący [Wspierający] Torę; Pomoc Uczącym [się] Tory). Bobowa stała się centrum życia chasydów, będących zwolennikami H. Cadyk włączał się do działalności gminnej, występował też z mowami patriotycznymi, w których nakazywał modlić się za Polskę i ludzi rządzących nią (1928). Był czynny w organizowaniu protestu przeciw ograniczeniom uboju rytualnego w Polsce (1936) oraz w pomocy Żydom wydalonym z Niemiec (1938-1939; obóz przejściowy w Zbąszyniu). Był zwolennikiem tradycyjnego nauczania i wychowania. Występował przeciwko wprowadzaniu języka hebrajskiego do szkół oraz powołaniu UH w Jerozolimie. Na początku II wojny światowej wyjechał do Tarnowa, a stamtąd do Lwowa. W jego okolicach, latem 1941, został zamordowany razem z najbliższą rodziną (z najmłodszym synem Mosze Aaronem i trzema zięciami) oraz z ulubionym uczniem, Awigdorem Brinerem; drugi z synów – Chaim Jehoszua, został wywieziony na Syberię, gdzie zmarł. Ocalał jedynie syn Szlomo H., który został kolejnym Rebem z Bobowej. Zbiór komentarzy H. do Pięcioksięgu został wydany przez tegoż syna pt. Kduszat Cij(j)on (hebr., Świętość Syjonu, t. 1, Brooklyn 1967; t. 2, Nowy Jork 1978).
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.