hitpaalut

(hebr., od paal = robić, czynić, działać; jid. hispajles) – jeden z dwóch najczęściej używanych w literaturze chasydzkiej terminów na określenie ekstazy modlitewnej (por.: hitlahawut; chasydyzm polski). Głównie odnosi się do stanu uzyskiwanego w efekcie modlitwy, skupionej na oddawaniu czci Bogu, a więc powiązanego przede wszystkim z modlitwą kontemplacyjną. H. jest pojęciem używanym w pismach przede wszystkim przez zwolenników CHABAD-u, zwłaszcza w rozważaniach na temat sensu i znaczenia uniesienia w modlitwie. Łączył on zatem w sobie to, co stanowiło o istocie tego ruchu, polegającej na łączeniu kontemplacji z podejrzliwością w stosunku do emocjonalnej (zwłascza afektowanej) religijności. W przeciwieństwie do popularnej wśród chasydów drogi ku ekstazie poprzez roztopienie się w „miłości bożej” i skierowanej ku Stwórcy, mistrzowie CHABAD-u uważali, że daleko lepiej jest zmierzać ku wzniesieniu się ku Bogu poprzez kontemplację skoncentrowaną na „Bożych tajemnicach”. Sprecyzowanie roli h. w duchowości stało się jednym z najważniejszych zagadnień do rozwiązania w literaturze CHABAD-u po śmierci jego twórcy Szneura Zalmana ben Barucha z Ladów.