parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(jid., Żydowski Robotnik) – tytuł kilku czasopism robotniczych: 1. główne pismo Bundu, ukazujące się w 1896–1905; 2. pierwsze czasopismo żydowskie ruchu robotniczego w Austro-Węgrzech, organ Poalej Syjon. Zaczęło ukazywać się w 1903 w Wiedniu, jako miesięcznik, w języku niemieckim, początkowo pt. „Arbeitende Jüdische Jugend”, po kilku miesiącach zostało przemianowane na „Jidiszer Arbeter” (pod koniec roku ukazywało się z dodatkami w j. jidysz). W poł. 1904 zostało przeniesione do Krakowa, a potem do Lwowa, gdzie zaczęło ukazywać się jako tygodnik, wydawany w języku jidysz (do 1914). Pismo to odegrało dużą rolę w krzewieniu idei narodowej w społeczności żydowskiej w Galicji i na Bukowinie, ciesząc się dużymi wpływami, zwłaszcza w czasie kampanii wyborczej w 1907. Przed I wojną światową uzyskało duży nakład, jak na żydowskie czasopismo w Austro-Węgrzech, dochodzący do 2 tys. egzemplarzy. Jego redaktorem m.in. był J. Margulies (zob. też: Chazanowicz Leon; Zerubawel Jaakow). Od lipca 1917 do kwietnia 1922 ukazywało się we Lwowie, pod red. Mendla Zingera i Herszela Hurwica. 3. tygodnik (przemianowany później na „Der Jidiszer Arbeter Sztyme”), wydawany w 1928–1936, na przemian w Łodzi lub w Warszawie, przez organizację Poalej Agudat Israel.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.