parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1870 Iwanówka k. Janowa pod Tembowlą – 1941 Lwów) – prawnik, działacz społeczny, w czasie II wojny światowej prezes Judenratu lwowskiego; brat Emila P. Pochodził z żydowskiej rodziny ziemiańskiej. Podobnie jak brat, ukończył studia prawnicze na uniwersytecie lwowskim, uzyskując tytuł doktora praw. Od 1901 prowadził kancelarię adwokacką we Lwowie (później do spółki z bratem). Reprezentował wiele firm przemysł., a w okresie międzywojennym zasiadał w wielu radach nadzorczych małopolskich instytucji gospodarczych. Działał w samorządzie adwokackim, m.in. jako organizator i członek zarządu lwowskiego wydziału Związku Adwokatów Polskich. Piastował też funkcję członka kuratorium Fundacji barona Maurycego Hirscha dla Popierania Szkolnictwa Ludowego w Królestwie Galicji i Lodomerii z Wielkim Księstwem Krakowskim i w Księstwie Bukowiny. Podczas I wojny światowej był rotmistrzem kawalerii w armii austro-węgerskiej, gdzie otrzymał wysokie odznaczenia – Złoty i Srebrny Krzyż Wojskowy oraz Krzyż oficerski z mieczami im. Franciszka Józefa. W 1918, jako ochotnik, zgłosił się do szeregów WP. W 1921 został mianowany wiceprezesem Zarządu Komisarycznego Gminy Wyznaniowej Żydowskiej we Lwowie. I choć formalnie nie był związany z ruchem syjonistycznym, to jednak zasłużył się dla niego, jako członek dyrektorium Keren ha-Jesod i członek Agencji Żydowskiej. Pełnił również wiele funkcji w B'nei B'rith (trzykrotnie był prez. loży lwow. tej organizacji; wiceprez. i skarbnikiem całego stow. w Polsce). Był uważany za przywódcę umiarkowanych asymilatorów. Prowadził ożywioną działalność społeczna jako współtwórca i prezes Żydowskiego Komitetu Ratunkowego; współzałożyciel Towarzystwa Przyjaciół Dzieci im. Adolfa Liliena oraz Komitetu Doraźnej Pomocy. Był radnym miasta Lwowa (1919-1939) i wiceprezesem Komisji dla Spraw Bezrobocia. W 1937 został mianowany prezesem Zarządu Komisarycznego Gminy Wyznaniowej Żydowskiej we Lwowie, a na początku sierpnia 1941 – prezesem Żydowskiej Gminy miasta Lwowa (właściwie Judenratu). Sprawując tę funkcję, zachowywał wyjątkowo godną postawę. Po tym, jak w październiku 1941 odmówił wykonania rozkazu władz niemieckich (dotyczącego prawdopodobnie wyznaczenia 500 mężczyzn do wywiezienia do obozów pracy), został przez Niemców skatowany, aresztowany, a w końcu tegoż miesiąca – zamordowany we Lwowie w więzieniu przy ul. Łąckiego.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.