parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1865 Zawichost – 1935 Warszawa) – klasyk historiografii polskiej, historyk dziejów nowożytnych, szachista. Pochodził z zamożnej rodziny żydowskiej. Związany był z ideą asymilacji. Studiował prawo na Cesarskim UW (do 1887) i historię na uniwersytecie w Getyndze (uzyskał tam stopień doktora nauk historycznych). Habilitował się na uniwersytecie lwowskim (1897), gdzie też mianowano go profesorem nadzwyczajnym (1902), a potem profesorem zwyczajnym (1906). Kierował katedrą historii nowożytnej, której formalnie nie otrzymał ze względu na swe żydowskie pochodzenie, a następnie katedrą historii Polski. Był członkiem-korespondentem AU (1907) i członkiem czynnym AU (1910). W 1920-1923 sprawował urząd ministra pełnomocnego i delegata rządu polskiego przy Lidze Narodów. Atakowany przez Narodową Demokrację, ustąpił z zajmowanych stanowisk w lipcu 1923. Podjął starania o katedrę na UW, lecz jego kandydaturę utrącili antysemici (profesorem honor. został w 1928). Specjalizował się w dziejach Polski porozbiorowej. W pierwszym etapie kariery naukowej interesował się sprawą kształcenia historyków żydowskich z Królestwa Polskiego (m.in. J. Szackiego), także jako członek zarządu Fundacji Hipolita Wawelberga dla Żydowskich Historyków na UJK we Lwowie. W „Kwartalniku Poświęconym Badaniu Przeszłości Żydów w Polsce” zamieścił przyczynek do ich dziejów w Księstwie Warszawskim (1912). Grą w szachy interesował się od l. 80. XIX w.; rozgrywał partie towarzyskie w warszawskich kawiarniach i cukierniach szachowych. W lwowskim okresie życia (1897-1914) A. nadal pasjonował się szachami; jesienią 1912 w kawiarni „Sans Souci” grywał z Józefem Piłsudskim (co – być może – zaważyło na późniejszej jego karierze). Losy A. były symbolem nietolerancji wobec wybitnego badacza, mimo jego patriotycznej postawy.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.