parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1836 [1840?] Wilno – 1913 Nowy Jork) – warszawski badchan, bardzo popularny w środowisku litwaków, poeta ludowy. Jego ojciec, który był cieślą wcześnie go osierocił. Z. porzucił naukę w jesziwie i zaczął zarabiać na swe utrzymanie. Uczył się w Busku u miejscowego rabina i śpiewał w chórze w Bobrujsku podczas wielkich świąt. Potem pracował jako wioskowy nauczyciel i „łapacz” uchylających się od służby wojskowej Żydów. W 1861 przeniósł się do Kowna, a potem Wilna. Od początku lat 60. XIX w. występował jako badchan, wykonując własne utwory, przeważnie okolicznościowe, opatrzone morałem. Mimo dość prymitywnej formy, zyskały one dużą popularność wśród masowego odbiorcy. Ogółem ukazało się 65 zbiorów jego wierszy (ok. 600 utworów). Początkowo pobrzmiewały w nich dalekie echa haskali, a po pogromach lat 80. – rozczarowania i palestynofilstwa. Z. wspierał ruch Bilu. W 1889 wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie jego dom stał się miejscem spotkań żydowskich poetów i młodych syjonistów. Odtąd jego wiersze były związane przede wszystkim z realiami życia wychodźstwa żydowskiego. Pisał też sztuki dramatyczne, z których jedyna znana – Mechirat Josef, oparta na motywach biblijnych – zachowała podobieństwo do średniowiecznych utworów moralizatorskich.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.