Landau Ludwik Maurycy

Landau Ludwik Maurycy

używał licznych kryptonimów i pseudonimów, między innymi: Ludwik Lewandowski, W. Lipski, L.L. (1902 Tomaszów Mazowiecki – 1944 Włochy pod Warszawą?) – ekonomista, statystyk, badacz stosunków społecznych. Pochodził z rodziny inteligenckiej. Po ukończeniu gimnazjum studiował na Wydziale Prawa UW. Pracował w GUS-ie oraz w Instytucie Badań Koniunktur Gospodarczych i Cen. Napisał około 100 prac, dotyczących zarówno dziedzin prawnych, jak i wielu zagadnień społecznych (między innymi: Płace w Polsce w związku z rozwojem gospodarczym, 1933; Bezrobocie i stopa życiowa ludności dzielnic robotniczych Warszawy, 1936; Wychodźstwo sezonowe na Łotwę i do Niemiec w 1937 r., 1966). Interesował się też kwestiami związanymi z dochodem narodowym, prowadził badania nad strukturą społeczną i gospodarczą oraz koniunkturą gospodarczą Polski. Współpracował z Instytutem Gospodarstwa Społecznego, z „Przeglądem Socjalistycznym”; redagował „Biuletyn Społeczny”; czynny był w Towarzystwie Ekonomistów i Statystyków Polskich, Polskim Towarzystwie Statystycznym, ZUS-ie i w wielu innych organizacjach oraz instytucjach. We wrześniu 1939 zajmował się organizacją ewidencji uchodźców. W 1939-1940 pracował w Wydziale Finansowym Zarządu Miejskiego. Od 17 X 1939 prowadził dziennik (wydany pt. Kronika lat wojny i okupacji, t. 1-3, 1962-1963). Kontynuował pracę naukową, prowadził badania sytuacji społecznej i ekonomicznej ludności, zainicjował opracowanie „Małego Rocznika Statystycznego Ziem Polskich w latach wojny i okupacji”, wydawał książki, uczestniczył w tajnej pracy oświatowej, działalności politycznej (współpracował z PPS w przygotowaniu programu gospodarczego; dla BIP AK przygotowywał sprawozdania o sytuacji gospodarczej Polski i Niemiec; pisał teksty i był jednym z redaktorów „Kroniki Okupacji”; współpracował z M. Handelsmanem i Henrykiem Kołodziejskim przy opracowaniu przesłanego do Londynu Vademecum po Polsce okupowanej. W sierpniu 1940 musiał zamieszkać w getcie warszawskim; od listopada tegoż roku, pod przybranym nazwiskiem, ukrywał się wraz z rodziną we Włochach pod Warszawą. Na przełomie 1943/1944 był kilkakrotnie szantażowany przez szmalcowników ( szmalcownictwo); 29 II 1944 wyszedł z domu i jego dalszy los nie jest znany. Następnego dnia Niemcy aresztowali żonę i córkę L.; obie zażyły truciznę; córka zmarła, żona na posterunku policji została zastrzelona.