parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
pseud. Maciej Ramański, Maciej Targowski i innych (1882 Warszawa – 1945 Dora-Nordhausen) – historyk, jeden z klasyków historiografii polskiej; zięć J. Kernbauma. Pochodził ze spolonizowanej rodziny żydowskiej; jego stryj, Józef, był powstańczym naczelnikiem w powiecie gostynińskim w 1863 (por. styczniowe powstanie). Studiował prawo na Cesarskim UW, a potem historię, m.in. w Berlinie, Paryżu, Zurychu. Od 1915 związany był z UW; był współtwórcą Instytutu Historii UW i Instytutu Badań Narodowościowych. Pełnił wiele funkcji naukowych i społecznych (m.in. współredaktora „Przeglądu Historycznego”). W młodości związany był z PPS, potem z J. Piłsudskim. Jako ochotnik brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Zdobył pozycję jednego z najwybitniejszych historyków polskich jako mediewista, badacz dziejów nowożytnych i najnowszych, ale nade wszystko – jako metodolog. Dziejami Żydów nie zajmował się; publicyści żydowscy zarzucali mu nawet świadome ich pomijanie. Był mistrzem E. Ringelbluma, którego doktorat ukazał się nakładem Towarzystwa Miłośników Historii w okresie prezesury H., co sprowadziło nań wściekłe ataki antysemitów. Nacjonaliści podejmowali je również ze względu „na żydowskie pochodzenie i liberalne poglądy profesora”. W 1934, po nieudanej próbie wprowadzenia tzw. aryjskiego paragrafu w Kole Historyków UW (por. getto ławkowe), H. – sprawujący funkcję jego Kuratora – został pobity na dziedzińcu uczelni. Częściowo dzięki niemu, podczas współorganizowanego przez niego Międzynarodowego Kongresu Nauk Historycznych w Warszawie w 1933 pojawiła się delegacja, reprezentująca historiografię żydowską. W czasie okupacji niemieckiej H. ukrywał się, biorąc czynny udział w tajnym nauczaniu. Był współpracownikiem Biura Informacji i Propagandy KG AK, które było atakowane przez kręgi nacjonalistyczne. Nazwisko H. pojawiło się w dokumencie, opracowanym przez wywiad NSZ, pt. Żydzi w ZWZ (1944); ostatecznie został aresztowany przez Niemców 14 VII 1944, w wyniku denuncjacji tychże kręgów. Zmarł w obozie koncentracyjnym.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.