Caro Leopold

Caro Leopold

(1864 Lwów – 1939 tamże) – jeden z najwybitniejszych ekonomistów polskich, asymilator. Był synem urzędnika Banku Hipotecznego, uczestnika powstania styczniowego. Studia prawnicze ukończył na UJK; doktorat z prawa uzyskał w 1887. Potem studiował ekonomię w Lipsku. Początkowo był związany z obozem asymilatorów. Należał do stowarzyszenia Agudas Achim i redagował jego organ „Ojczyzna”. Interesował się zagadnieniami sytuacji prawnej ludności wyznania mojżeszowego, którym poświęcił dwa artykuły, opublikowane w latach 80. XIX w. W 1903 wydał dwie prace mające wydźwięk antyżydowski Der Wucher eine sozialpolitische Studie i Die Judenfrage, einige ethische Frage, które równocześnie ukazały się w polskim przekładzie (Lichwa na wsi w Galicji oraz Kwestia żydowska w świetle etyki), prezentujące pogląd, że postawy antysemickie wynikają z motywów ekonomicznych. Równocześnie atakował etykę judaizmu. Potępienie ze strony wielu środowisk żydowskich było ostateczną przyczyną przejścia C. na katolicyzm (1903) i umocnienia się jego antyżydowskich przekonań. W późniejszym czasie współpracował z prasą i organizacjami katolickimi, a w okresie międzywojennym był wiceprezesem Rady Społecznej przy Prymasie Polski. W 1894–1914 prowadził kancelarię adwokacką w Krośnie i w Krakowie (od 1897). Potem pracował w sądownictwie wojskowym (1914–1920). Od 1920 był profesorem ekonomii społecznej i nauk prawnych na Wydziale Rolniczo-Lasowym Politechniki Lwowskiej oraz na UJK (od 1922 zastępując Stanisława Grabskiego). Zdecydowanie krytykował zarówno marksizm, jak i liberalizm. Przeciwstawiał im solidaryzm, oparty na nauce społecznej kościoła katolickiego. Opublikował kilkanaście książek, wśród których najważniejsze były: Zasady nauki ekonomii społecznej (1926) i Solidaryzm, jego zasady, dzieje i zastosowanie (1931). Piastował stanowisko prezesa Towarzystwa Ekonomicznego we Lwowie oraz był członkiem Komisji Opiniodawczej Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów RP. W 1939 wydano Księgę pamiątkową ku czci ś.p. dra Leopolda Caro.