Henryk Beck - Bunkier 1944 roku
Dział Digitalizacji ŻIH
Henryk Beck (ur. 1896 roku we Lwowie, zm. 1946 roku we Wrocławiu), lekarz, malarz. Studiował medycynę na uniwersytecie we Lwowie (1914–1920). Brał udział w obronie Lwowa w 1918 roku i w wojnie 1920 roku (odznaczony medalami „Orlęta”, „Krzyżem Walecznych” i „Medalem Niepodległości”). Od 1924 roku pracował w Klinice Położnictwa i Chorób Kobiecych UW, prowadził pracę naukową (habilitacja w 1927 roku). W 1935 roku objął stanowisko ordynatora Oddziału Ginekologicznego Szpitala Dzieciątka Jezus w Warszawie. We wrześniu 1939 walczył w obronie Warszawy. W 1940 roku dotarł do Lwowa, gdzie podjął pracę w szpitalu. Po wkroczeniu Niemców ukrywał się. W listopadzie 1942 wyjechał do Warszawy i ukrywał się po „aryjskiej stronie”. Walczył w powstaniu warszawskim, kierował szpitalem polowym. Po kapitulacji, wraz z żoną, ukrywał się w ruinach miasta do czasu wkroczenia Rosjan. Po wojnie pracował w warszawskim szpitalu, jako ordynator, i we Wrocławiu (od lutego 1946 roku), gdzie objął katedrę na Wydziale Lekarskim tamtejszego uniwersytetu oraz kierownictwo Kliniki Położnictwa i Chorób Kobiecych. Zmarł na zawał serca w kilka tygodni po przeniesieniu się do Wrocławia. Malarstwo zajmowało równie ważne miejsce w życiu Beck, jak medycyna. Pozostawił ponad tysiąc rysunków (głównie akwareli), które tworzą malowany pamiętnik jego życia. Najbardziej znany jest cykl Bunkier 1944 roku, dokumentujący miesiące ukrywania się w opuszczonej po upadku powstania Warszawie (wyd. w 1982 przez J. Jaworską, pt. Henryka Becka „Bunkier 1944 roku”). Cykl „Bunkier 1944” składa się z 46 rys. tuszem i akwareli i znajduje się w kolekcji sztuki ŻIH. Ponadto ponad 1800 jego prac akwarelowych i rysunków przechowywanych jest w zbiorach Głównej Biblioteki Lekarskiej im. Stanisława Konopki w Warszawie Autor hasła: Zofia Borzymińska (www.jhi.pl/psj/Beck_Henryk)
