parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1900 Warszawa – 1942 tamże) – reżyser filmowy. Ukończył gimnazjum w Saratowie. Studiował w Instytucie Inżynierii Komunikacyjnej w Petersburgu, a następnie w szkole teatralnej przy tamtejszym Teatrze Narodowym u Wsiewołoda Meyerholda i Nikołaja Arbatowa (Archipowa) – do 1921. Jako reżyser teatralny, pracował w Petersburgu. Do Polski przybył w 1924, wraz z kabaretem Sinaja Ptica. Od 1925 był reżyserem Teatru Stańczyk w Warszawie. W tym też roku związał się na stałe z filmem, debiutując jako reżyser żyd. filmu Łamed-wownik (Jeden z Trzydziestu Sześciu Sprawiedliwych, 1925). Potem jeszcze reżyserował obraz d źwiękowy w języku jidysz – Tkijes kaf (Ślubowanie, 1937). Przede wszystkim był jednym z najwybitniejszych twórców kina polskiego w okresie międzywojennym; wyreżyserował m.in. obrazy: Czerwony błazen (1926), Zew morza (1927), Dzikuska (1928), Przedwiośnie (1929), Mocny człowiek (1930), Na Sybir (1931), Rok 1914 (1932), Dzieje grzechu (1934), Pan Twardowski (1936), Ordynat Michorowski (1937), Trójka Hultajska (1937), Kłamstwo Krystyny (1939). Członek honorowy francuskiego Związku Artystów Kinematografii. W czasie okupacji niem. dość późno trafił do getta warszawskiego, gdzie – wyprowadzony przez Niemców nocą z domu – zginął zastrzelony na ulicy wraz z teściem.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.