parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
([1842?] 1843 Wilno – 1902 Bad Homburg) – rzeźbiarz; stryj Lwa A. Pochodził z ubogiej rodziny karczmarza. Potrzebną wiedzę zdobywał pracując w warsztatach snycerskich i jako konserwator jednego z kościołów mohylewskich. Dzięki poleceniu żony wileńskiego generał-gubernatora, podjął studia w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu (od 1862), później krótko studiował w Berlinie. Związany był ze środowiskiem artystów i intelektualistów Petersburga i Moskwy. Od 1871 mieszkał w Rzymie, w 1876 przeniósł się do Paryża, a potem do Niemiec. Uznany za prekursora „nowej sztuki”, występował przeciwko neoklasycznej rzeźbie rosyjskiej. Rzeźbił przede wszystkim monumentalne postacie historyczne, a także portrety. Pracował w marmurze, glinie, gipsie i brązie. We wczesnych pracach realizował tematy czerpane z historii Rosji, stosował wówczas ekspresyjne środki wyrazu (Iwan Groźny). Dążył do przekazania wewnętrznej prawdy postaci. Późniejsze dzieła przesycone są treściami filozoficznymi i intelektualnymi (Spinoza; Sokrates; Chrystus przed Piłatem [sądem], rzeźba zw. także Ecce Homo; Pocałunek Judasza), zachował przy tym szacunek dla tradycji i religii przodków (kompozycja hist. Najście inkwizycji na Żydów podczas tajnego świętowania Paschy, rzeźba Natan Mędrzec). Wykonywał liczne repliki swoich rzeźb. Zajmował się również grafiką i rysunkiem, pisał o sztuce. Wystawiał w Rosji, Paryżu i innych miastach Europy. Był wielokrotnie nagradzany (nagroda na Wystawie Światowej 1878). Jego prace znajdują się w muzeach dawnego Związku Radzieckiego (m.in. w Piotrogrodzie, Moskwie, Tbilisi, Odessie); wiele z nich zaginęło. Jego międzynarodowa kariera i przychylność carskiego dworu (petersburska Akademia Sztuk Pięknych szybko mianowała go akademikiem, a car odwiedził go w pracowni), przyczyniły się do rozwoju środowiska artystycznego Wilna, rodzinnego miasta artysty.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.