Oettinger Józef

Oettinger Józef

(1818 Tarnów – 1895 Kraków) – lekarz, profesor medycyny, działacz społeczny. Ukończył studia medyczne na UJ w 1843 i bezpośrednio potem podjął pracę w Szpitalu Izraelickim; od 1850, aż do śmierci, był jego prymariuszem. W późniejszym czasie (1855) był inicjatorem zbiórki pieniędzy na rozbudowę tej placówki oraz przyczynił się do nowoczesnego urządzenia nowego szpitala, zbudowanego w 1861-1865. W 1855 uzyskał tytuł doktora chirurgii. Od 1851 zajmował się historią medycyny, początkowo jako asystent profesora Fryderyka Hechla, od 1869 jako docent prywatny (habilitacja w 1862 nie została zatwierdzona przez władze w Wiedniu z powodów politycznych), a od 1873 – jako bezpłatny profesor nadzwyczajny. Był pierwszym żydowskim (w sensie wyznaniowym) profesorem UJ. Działalnością politycznąk zajmował się od 1848, kiedy to był czynny w Komitecie Narodowym Krakowskim jako reprezentant Gminy Izraelickiej. Rywalizował z D.B. Meiselsem o mandat do parlamentu wiedeńskiego jako kandydat Klubu Postępowej Inteligencji Żydowskiej, którym kierował wraz z A. Gumplowiczem. W 1861 uczestniczył w deputacji Żydów galicyjskich do Koła Polskiego w parlamencie wiedeńskim w sprawie równouprawnienia Żydów. W 1856-1863 był członkiem Wydziału Miejskiego Krakowa; między innymi pracował w komisji przygotowującej statut dla miasta Krakowa (uchwalony w 1865 i zawierający liberalne rozwiązania w sprawach wyznaniowych), a od 1866 do 1890 był radnym miejskim (między innymi zasiadał w IV komisji dla spraw szkolnych, wyznaniowych, fundacyjnych i szpitalnych). Był też członkiem komisji statutowej, powołanej w 1865 przez Magistrat krakowski, opracowującej statut Gminy żydowskiej (zatwierdzony w 1869). Od lat 70. XIX wieku działał we władzach krakowskiego Zboru Izraelickiego oraz Stowarzyszenia Izraelitów Postępowych. Czynnie uczestniczył w życiu naukowym Krakowa; w 1869 między innymi był sekretarzem oddziału nauk przyrodniczych i lekarskich Towarzystwa Naukowego Krakowskiego (TNK), w 1871 – przez jedną kadencję – sprawował zaszczytną funkcję prezesa Towarzystwa Lekarskiego Krakowskiego. Udzielał się także w oddziale nauk moralnych TNK. Opublikował ponad 50 prac naukowych, poświęconych problematyce medycznej, głównie w „Przeglądzie Lekarskim” (w 1862 był jednym z jego założycieli). Z większych prac najbardziej znane są: Rys dawnych dziejów Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego, biografia Józefa Dietla, rozprawa o cholerze epidemicznej w 1869 oraz tłumaczenia niektórych dzieł Hipokratesa. O. był też autorem niewydanego podręcznika Rys medycyny powszechnej (t. 1-3; w „Przeglądzie Lekarskim” ukazały się tylko jego fragmenty). W uznaniu zasług, O. został wybrany na członka nadzwyczajnego AU, a w 1888 – odznaczony przez cesarza Krzyżem Kawalerskim Orderu Franciszka Józefa I. Spoczął na cmentarzu żydowskim w Krakowie przy ul. Miodowej.