parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
nazywany Jaakowem [ben Icchakiem] (Jakubem) z Janowa, a niekiedy Jaakowem (Jakubem) Janowerem (ok. 1550 Janów Lubelski – [1626] 1628 Praga) – autor literatury religijnej. Jego głównym, a zarazem najpopularniejszym w literaturze jidysz dziełem jest Cenerene, tzw. Biblia kobieca (po raz pierwszy wyd. w Lublinie, prawdopodobnie w 1590), stanowiąca zbiór przystępnie napisanych komentarzy do Pięcioksięgu, z ilustracjami, przeznaczona do sobotniego czytania (por. szabat) dla niewiast, które nie znają języka świętego, tj. hebrajskiego. Dzieło to zyskało wielką popularność nie tylko w Polsce; w XVII w. wznawiano je aż 26 razy. Nawet współcześnie księga ta cieszy się powodzeniem w kręgach religijnych, zarówno w oryginale, jak w tłumaczeniu na język hebrajski, czy angielski. Ogółem w języku jidysz wznawiano ją ok. 250 razy. Inne prace A., wydawane również w języku jidysz, to parafraza pism prorockich Sejfer Hamaged, zaopatrzona w komentarze egzeget. (Praga 1576, Lublin 1623) i Mejlic jojszer (Lublin 1622) – komentarz do Pięcioksięgu, przeznaczony dla mężczyzn. A. podjął się także tłumaczenia wszystkich ksiąg BH (poza Pięcioksięgiem) z języka hebrajskiego na jidysz. Przekład ten ukazał się już po jego śmierci w l. 20. XVII w. w Lublinie.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.