Einhorn (Ejnhorn) Dawid

Einhorn (Ejnhorn) Dawid

(1886 Karelicze k. Nowogródka – 1973 Nowy Jork) – poeta, tłumacz. Jego ojciec przyjął chrzest i był lekarzem w armii carskiej. Po powrocie do judaizmu porzucił ten zawód i poświęcił się studiom talmudycznym. Syna posłał do chederu w Wołkowysku, a następnie do jesziwy w Wilnie. Początkowo E. pisał wiersze w języku hebrajskim (od 13. roku życia), po zbliżeniu się do Bundu zaczął pisać w języku jidysz. Publikował od 1904 w czasopismach jidysz. Był uważany za czołowego liryka młodego pokolenia. Łączył w swych utworach nastroje romantyczno-impresyjne z treściami narodowymi, zwłaszcza w debiutanckim tomie poezji Sztiłe gezangen (jid., Ciche śpiewy, 1909) oraz kolejnym – Majne lider (jid., Moje wiersze, 1918). Więziony za działalność rewolucyjną w Wilnie (1911/1912), w 1912 wyjechał do Szwajcarii, lata 1915-1920 spędził w Polsce. Po I wojnie świat. w jego utworach pojawiają się motywy zaangażowania społecznego-rewolucyjnego. E. był także czynnym publicystą. Jego komentarze społeczno-polityczne, publikowane w bundowskim piśmie „Di Lebens-Frage” (jid., Sprawa Życia [Egzystencji]), zostały zebrane w tomie Szwarc un rojt (jid., Czarne i czerwone, 1920). W 1917 w Nowym Jorku i w Warszawie ukazał się jego tom Wen der friling ruft (jid., Kiedy woła wiosna), a w 1922 – Requiem, poświęcone ofiarom I wojny światowej. W 1920 E. wyjechał do Berlina. Współpracował z prasą jidysz, m.in. jako korespondent nowojorskiego „Forwerts”. Pisał wiersze, prozę oraz utwory dla dzieci. Często sięgał do folkloru, legend i podań. Od 1940 mieszkał na stałe w Nowym Jorku. Do ważniejszych tomów jego wierszy z tego okresu należy Cu der jidiszer tochter (jid., Do córy żydowskiej). W 1951 w Nowym Jorku ukazały się jego dzieła zebrane (Gezamłte szriftn 1904-1951). E. był także autorem przekładów biblijnych, które wydawał od 1922. Uważany jest za największego poetę żydowskiego w okresie bezpośrednio po I wojnie światowej, który wywarł znaczny wpływ na wielu innych twórców.