parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1868 Łódź – 1928 Karlowe Wary) – architekt. Pochodził z mieszczańskiej rodziny osiadłej w Łodzi. Po ukończeniu łódzkiej Wyższej Szkoły Rzemieślniczej, a potem prestiżowego Instytutu Inżynierów Cywilnych w Petersburgu (w 1891, ze złotym medalem, jako trzeci z kolei żydowski dyplomowany absolwent tej uczelni), w Cesarstwie Rosyjskim nie uzyskał pracy w swym zawodzie, jako że była ona uzależniona od przejścia na prawosławie. Po odbyciu trzyletniego stażu i studiach w Berlinie oraz w Paryżu, dokształcając się w kierunku artystycznym, powrócił do Łodzi (1894), by podjąć samodzielną pracę zawodową. Szybko zyskał popularność; budował i projektował domy nie tylko w Łodzi, ale też w Warszawie i na prowincji. Projektował kamienice czynszowe, wille, gmachy użyteczności publicznej. Początkowo mieszał rozmaite style architektoniczne (domy w Łodzi przy ul. Zielonej 3-7, Gdańskiej 42, Wólczańskiej 76, u zbiegu Piotrkowskiej i Południowej, przy Al. Kościuszki 21; w Warszawie u zbiegu ul. Chmielnej i Zielnej – dom dochodowy Zaręby i inne), a potem stał się zwolennikiem secesji (w Łodzi dom Reinholda Bennicha przy ul. Gdańskiej 89, budynki Urzędu Pocztowego, Oddziału Hipoteki, Banku Państwa; w Warszawie dom Maurycego Spokornego). Zdobył wiele nagród w rozmaitych konkursach (między innymi drugą za projekt Hotelu Bristol w Warszawie; pierwszą i drugą za projekt domu Stowarzyszenia Techników) i odznaczeń (między innymi za projekt kościoła w Łodzi). W czasie I wojny światowej został zmobilizowany przez Rosjan i przydzielony do pracy w przemyśle wojennym w Petersburgu. Po wojnie, w ostatnim dziesięcioleciu swego życia, L. – ze względu na sytuację ekonomiczną kraju i inne trudności – budował znacznie mniej i na mniejszą skalę. Realizacja jego (do spółki z architektem Przybylskim) projektu budowy wielkiego teatru miejskiego w Łodzi nie doczekała się realizacji. Architekt brał czynny udział w życiu kulturalnym Łodzi jako członek Polskiego Towarzystwa Teatralnego, Towarzystwa Oświatowego im. Elizy Orzeszkowej oraz Koła Architektów (był jego wiceprezesem) i Koła Techników. Zasiadał też w Zarządzie Żydowskiej Gminy Wyznaniowej. Zmarł, przebywając na kuracji w Karlowych Warach; został pochowany w Łodzi.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.