parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1844 Hohenems, Tyrol – 1919 Lwów) – literat, wydawca, tłumacz, popularyzator literatury polskiej i obcej; syn postępowego rabina lwowskiego, Abrahama K. W dzieciństwie mocno okaleczony, na skutek próby otrucia przez żyd. ortodoksów całej rodziny (1848; zmarł wówczas jego ojciec), po kilku latach osierocony również przez matkę, wychowywał się we Lwowie, pod opieką najstarszego brata, Jakuba. W 1864, wraz z nim, przeniósł się do Sambora. Do Lwowa powrócił w 1897. K. był samoukiem; języka polskiego uczył się już jako dorosły człowiek; studiował poezję polską; wkrótce sam zaczął rozwijać twórczość literacką, tłumaczył. Publikował m.in. w lwowskim „Ruchu Literackim”, „Towarzyszu Pilnych Dzieci”. W 1877-1899 wydawał – na zasadzie subskrypcji – „Rocznik”, zw. samborskim, z którego dochód przeznaczał na cele dobroczynne. Było to najobszerniejsze literacko zbiorowe wydawnictwo prowincjonalne w Galicji (pierwsze dwa tomy zostały wyd. jako „Książka Zbiorowa”). Później (1900-1908) wydawał rocznik ilustrowany „Zdrowie”, będący rodzajem kontynuacji „Rocznika”. Poza utworami zamieszczanymi w obu pismach, K. publikował własne prace w postaci książek; m.in. Sieger und Besiegte. Romanzenzyklus (1879); Pierwsze wrażenia z dłuższej wycieczki po kraju (1880); powieść wierszem Miłość Giaffara (1881); Po czasu fali. Zbiór wierszów (!) napisanych, a następnie ogłoszonych przez G.K. w rozmaitych pismach i książkach zbiorowych polskich w latach 1888-1901 (1901); nawiązujące do tragedii własnej rodziny Aus dem Leben eines Vorkämpfers für Licht und Aufklärung (1888); Abraham Kohn im Lichte der Geschichtsforschung (1898); Panteon m. Lwowa. Żywot prawego męża (1906); opracował też antologię Polska w świetle niemieckiej poezji. Ilustrowana księga pamiątkowa w 60 rocznicę powstania listopadowego (t. 1. 1890/1891; t. 2. 1896/1897). Tłumaczył na język niemiecki poezje A. Mickiewicza, a z języka niemieckiego na język polski – A. Chamissa, J.Ch. Zedlitza. W wiedeńskim roczniku „Dioskuren. Literarische Jahrbuch” prowadził dział polski. Twórczość K. budziła kontrowersje; w środowisku polskim uważano go za grafomana, jednak żydowska gmina we Lwowie, w uznaniu jego zasług literackich, w 1905 przyznała mu dożywotni zasiłek wys. 400 koron. Wydarzenia wojenne i związane z nimi przemiany sprawiły, że K. zmarł w biedzie i osamotnieniu.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.