parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(niem., dosł.: niewola kamery, tj. skarbu królewskiego) – termin określający pozycję prawną Żydów, traktowanych w średniow. Niemczech, jako własność panującego i w związku z tym określanych również łacińskim mianem servi camerae (słudzy skarbu). Już w państwie Karolingów król Ludwik Pobożny w roku 825 nadał Żydom pierwsze przywileje prywatne, które później stały się zalążkiem przywilejów generalnych Żydów niemieckich, podporządkowujących ich bezpośrednio władcy, gwarantujących im jego opiekę, protekcję gospodarczą i prawo tworzenia własnych wspólnot religijno-administracyjnych, w zamian za płacenie specjalnych podatków. Cesarz Fryderyk I Barbarossa w przywileju z 1178 określił Żydów, jako należących do skarbu cesarstwa ( Judaei, qui ad fiscum imperatoris pertinent). Natomiast cesarz Fryderyk II, w przywileju dla Żydów niemieckich z 1236 użył określenia servi camerae nostrae. Niektórzy cesarze rościli sobie również prawo do Żydów mieszkających we wszystkich państwach chrześcijańskich (np. w Anglii i we Francji, gdzie w XIII w. określano ich mianem „królewskich niewolników [sług]”). W 1356 cesarz Karol IV zrzekł się na rzecz książąt elektorów i arcybiskupów austriackich praw do Żydów, mieszkających na ich ziemiach. Na mocy pokoju westfalskiego (1648), zwierzchnictwo nad Żydami otrzymali również inni książęta oraz biskupi i opaci. W średniowieczu Polsce Żydzi traktowani byli jak słudzy skarbu, na podstawie przywileju księcia Bolesława Pobożnego z 1264 ( Statut Kaliski), potwierdzanego przez późniejszych władców. W praktyce mieli oni status podatników, a nie niewolników (sług), jak w krajach ościennych. W 1539 sejm przekazał szlachcie jurysdykcję nad Żydami mieszkającymi w dobrach szlacheckich. (Por. Schutzjuden)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.