[ [[result.title.charAt(0).toUpperCase()]] ]
[[result.title]]
[więcej...]
nie znaleziono wyników
nie znaleziono wyników dla zaczynających się od [[char]] lub
nie znaleziono wyników dla zaczynających się od cyfr
nie znaleziono wyników dla zapytania: "[[searchWord]]"
nie znaleziono wyników dla wybranego zestawu tagów
nie znaleziono wyników dla wybranych kategorii
i typu hasła [[docTypeName]]
[[article.title]]
[[article.shortVersion]]
[[$index + 1]]. [[paragraph.paragrTitle]]
[zwiń]
[rozwiń]
-
[[ [reference.refIndex+1] ]][[reference.description]]
Powiązane treści
[zwiń]
[rozwiń]
Bibliografia
[zwiń]
[rozwiń]
Autor: [[article.author]]
Wydział Aptek
Struktura Wydziału
- Sekretariat
- Dział Farmaceutyczny
- Dział Zakupu
- Buchalteria (BN, 566.216, nr 18, k. 7).
Podlegało mu 19 aptek, z których dla 14 poniższych udało się ustalić adresy:
- Nowolipki 51
- Pl. Grzybowski 10
- Mariańska 10
- Niska 60
- Leszno 30
- Nalewki 28
- Franciszkańska 12
- Dzika 20
- Śliska 33
- Karmelicka
21
- Elektoralna
35
- Grzybowska
27
- Twarda
34
- Twarda
46
Historia i działalność
Zaopatrywał on dzielnicę żydowską w
lekarstwa, towar deficytowy i bardzo pożądany. Zaczął działać 1 kwietnia 1941
r., na mocy porozumienia między RŻ a Izbą Aptekarską w Warszawie. RŻ miała
przejąć 21 aptek działających w getcie – ostatecznie przejęła 12 (z pozostałych
zostały puste lokale, w których uruchomiono później kolejne apteki; Engelking,
Leociak 2013, s. 215). Wydział był de facto „spółką o kapitałach
mieszanych pod (teoretyczną) kontrolą RŻ” – pisał Stanisław Adler (2018, s. 245).
W sierpniu 1941 r. w getcie działało
19 aptek, które w towar zaopatrywały się w składzie aptecznym (koncesjonowanej
hurtowni) mieszczącym się w budynkach pozostałych po bombardowaniu dawnego
szpitala Świętego Ducha przy ul. Elektoralnej 12. Oprócz tego w getcie działała
też hurtownia leków Henryka Fuksa przy ul. Orlej 11 i składnica leków
Goldwassera i Berkowicza przy ul. Leszno 31 (Engelking, Leociak 2013, s. 257).
Na lekarstwa został nałożony ogromny,
bo aż 40-procentowy podatek (ARG, t. 33, s. 55), ale chorzy uchodźcy korzystali
ze znacznej zniżki cen leków (BN, 566.216, nr 19, k. 11). Z czasem liczba osób
korzystających z ulgi rosła (tylko w lutym 1942 r. o 50%), co było jednym z
powodów, dla których Wydział Aptek wystąpił do władz niemieckich o zgodę na
podniesienie taryf za przygotowanie i opakowanie leków o 100% względem ceny
przedwojennej (BN, 566.216, nr 29, k. 11). Braki w zaopatrzeniu były tak
ogromne, że nawet instytucje nie miały możliwości uzupełniania swoich zapasów
leków (Engelking, Leociak 2013, s. 256).
