Ponad 2 tysiące haseł dotyczących historii i życia codziennego w getcie warszawskim – wirtualne kompendium wiedzy na temat zamkniętej dzielnicy żydowskiej w Warszawie jest już dostępne. Ponadto, wybór haseł został wydany w wersji książkowej.
Właśc. Jehuda Feldwurm. Urodził się w 1906 r. w Warszawie. Przez wiele lat był urzędnikiem Towarzystwa Ochrony Zdrowia i bliskim współpracownikiem dr. Leona Wulmana. Jednocześnie działał w partii komunistycznej (Tych 1987, 70–71).
Przed wojną dał się poznać jako początkujący pisarz. Jego debiutancka powieść Mechl Kuliks lebn (Życie Mechla Kulika), wydana prawdopodobnie własnym sumptem, nie przyniosła mu jednak uznania krytyki. Z przygotowanych do druku trzech części ukazała się tylko jedna (w 1937 r.). Niezniechęcony chłodnym przyjęciem, z jakim spotkał się jego debiut, rok później ponownie wkroczył na scenę literacką z książką Pereles hintl (Piesek Perli), zaadresowaną tym razem do najmłodszych czytelników. Przypuszczalnie napisał ją z myślą o swoich dwóch córkach.
W czasie okupacji hitlerowskiej przebywał z rodziną w getcie warszawskim. Pełnił funkcję kierownika administracyjno-technicznego w Biurze Oddziału Warszawskiego i innych agendach Centrali TOZ przy ul. Gęsiej 43. Jednocześnie prowadził szeroko zakrojoną działalność konspiracyjną. Współpracował z grupą „Oneg Szabat”, pisząc dla niej opowiadania, relacje i opracowania. Brał czynny udział w imprezach urządzanych przez JIKOR na rzecz promocji języka jidysz (ARG I 379).
Pod pseudonimem Julek aktywnie działał w politycznym podziemiu. Skupiał wokół siebie byłych członków KPP i KZMP. Był współzałożycielem Bloku Antyfaszystowskiego oraz grupy Sierp i Młot, a także organizatorem i redaktorem komunistycznej prasy. Prowadził nielegalne pismo „Morgen Fraj” (Jutro wolni) przekształcone później w „Morgen-Frajhejt” (Jutrzenka wolności) (Jabłoński 1953, 160–162).
W czasie pierwszej akcji likwidacyjnej miał w przebraniu sanitariusza ofiarnie wyciągać z wagonów swoich partyjnych towarzyszy. Następnie został dołączony do grupy placówkarzy pracujących przy Dworcu Wschodnim. Na początku września 1942 r. wyprowadził z getta na aryjską stronę żonę i dwie córki (Jabłoński 1953, 165).
Zginął w niejasnych okolicznościach. Według relacji Wacława Jabłońskiego w połowie września został pojmany i deportowany na Umschlagplatz (Jabłoński 1953, 165). Według innej wersji przeżył pierwszą i drugą akcję likwidacyjną. Wiosną 1943 r. został aresztowany po aryjskiej stronie i zamęczony na śmierć w piwnicach siedziby gestapo w alei Szucha. Według innej wersji, podtrzymywanej m.in. przez Adolfa Bermana, Feld był członkiem ŻOB. Zginął w pierwszych dniach powstania w getcie warszawskim w bunkrze przy ul. Miłej 18.
Dla Archiwum Ringelbluma napisał cykl opowiadań zatytułowany In di cajtn fun Homen dem Cwejtn (W czasach Hamana Drugiego) (ARG I 1214), utwór satyryczny na stosunki panujące w komitecie domowym, Chejkl, Pejkl un Bejkl (klal-tuer fun a hojz- komitet) (Chejkl, Pejkl i Bejkl – działacze społeczni komitetu domowego) (ARG I 1215), a także relację Komisja opałowa oraz stacja przeładunkowa (Umschlagplatz) (ARG I 410) i opracowanie Jak „żyją” bezdomni na punktach? (ARG I 589).
W porównaniu do innych utworów w ARG opowiadania Felda wyróżniają się literackim stylem, która bierze wyraźnie górę nad dokumentaryzmem uznawanym za cechę kluczową dla poetyki literatury tworzonej w gettach. Pomimo niezwykłości niektórych postaci i zdarzeń to jednocześnie przykład twórczości zaangażowanej, przemycającej podteksty o głębszym znaczeniu, mającej za zadanie pobudzać wrażliwość żydowskiego odbiorcy na problemy getta (Sen matki, Krzycz, Żydzie, krzycz!, Bez domu).
Feld zaskakuje swoimi podobnymi do sennych marzeń opowiadaniami, przeskokami z naturalizmu w fantastykę, jego opisy są wyraźnie metaforyczne. W najbardziej metaforycznych i nieprawdopodobnych opowiadaniach przekazywał przesłanie.
Opowiadania z cyklu W czasach Hamana Drugiego są najprawdopodobniej tylko ułamkiem ogromnego dorobku pisarskiego Felda, który powstał w getcie warszawskim. Według informacji zebranych przez Bernarda Marka pisarz zakopał część swoich rękopisów pod drzewem na podwórku przy ul. Gęsiej 43 w pierwszej połowie 1941 r. Podjęte po wojnie poszukiwania nie przyniosły jednak żadnych rezultatów.
Encyklopedia getta warszawskiego jest efektem wieloletniego projektu badawczego prowadzonego w Żydowskim Instytucie Historycznym w ramach grantu Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki. To kompendium wiedzy o getcie warszawskim, łączące dotychczasowe ustalenia z najnowszymi badaniami naukowców. Wybrane w publikacji hasła dotyczą najważniejszych instytucji getta warszawskiego: zarówno oficjalnych (np. Rada Żydowska), działających jawnie (np. Toporol czy ŻTOS), jak i konspiracyjnych (np. partie polityczne czy podziemne organizacje), a także najważniejszych wydarzeń w historii getta: jego utworzenia, wielkiej akcji likwidacyjnej czy powstania w getcie. Encyklopedia stanowi syntezę wszystkich prac nad pełną edycją Archiwum Ringelbluma, w jej zakres weszły również inne kolekcje archiwalne ŻIH oraz opublikowane materiały źródłowe i wspomnieniowe dotyczące getta warszawskiego i Zagłady.