Izrael Falk

Biografia

Izrael (Ignacy) Falk (1904–1996) urodził się w Warszawie, był synem krawca, pracował od 14 roku życia i choć nie zdobył formalnego wykształcenia, praktykował zawód księgowego. Przed wojną był inspektorem Związkowej Centrali Inkasowej, członkiem Cukunftu, a następnie Bundu. Od 1 stycznia 1940 r. był inspektorem AJDC na dystrykt radomski. W getcie warszawskim angażował się w konspiracyjną działalność Bundu, w którym odpowiadał za kontakty ze stroną aryjską.

W trakcie wielkiej akcji we wrześniu 1942 r. został wywieziony do Treblinki, zdołał uciec z pociągu. W Treblince zginęli jego rodzice i rodzeństwo. W marcu 1943 r. żona, Lea (Leonia) i 11-letni syn Falka, Maks, przeszli na aryjską stronę, gdzie ukrywali się do końca wojny – najpierw w Miedzeszynie, potem w Warszawie. On sam wziął udział w powstaniu w getcie, potem ukrywał się w bunkrze przy ul. Wałowej 2, który został odkryty przez Niemców. Falk został wywieziony do obozu w Budzyniu, gdzie działał w obozowym podziemiu i skąd kontaktował się m.in. z Adolfem Bermanem (GFH, 5798). Później przebywał m. in. w KL Auschwitz i obozach koncentracyjnych w Czechosłowacji, skąd wrócił w 1945 r.

Po wojnie pracował z ramienia Bundu w CKŻP w Łodzi i Warszawie. Był zwolennikiem samorozwiązania się Bundu i emigracji z Polski. Po likwidacji polskich struktur partii opuścił wraz z rodziną Polskę, mieszkał w Montrealu w Kanadzie.