„Nowa Młodzież”

Charakterystyka pisma

Już w marcu 1941 roku młodzi z szeregów Cukunftu bezskutecznie zabiegali u władz podziemnego Bundu o środki na wydawanie kolejnego pisma – raz lub dwa razy w tygodniu – które byłoby dostępne większej liczbie czytelników niż „Jugnt Sztime”. Starający się uważali, że dzięki temu mogliby przyciągnąć nowych członków do Cukunftu [AAN: 229/2, wpis z 26.03.1941]. Dopiero od lutego 1942 roku, po wielu staraniach, zaczęto wydawać w języku polskim „Nową Młodzież”. Tym pismem chciano dotrzeć do wielu młodych w getcie, którzy nie znali jidysz. Jak podkreślali cukunftowcy podczas wojny na kartach sprawozdań z działalności Cukunftu w getcie warszawskim:

„«Nowa Młodzież» – od lutego [1942] tego roku zaczęła się ukazywać w języku polskim przeznaczona dla młodzieży polskojęzycznej. «Nowa Młodzież» jest rozdystrybuowana w różnych kręgach młodzieży żydowskiej. Publikacja «Nowej Młodzieży» wywołała duże zadowolenie wśród naszych uczniów [Rusiniak-Karwat  2018: 824].

Zachowały się dwa numery pisma: nr 1 z lutego i nr 2 z kwietnia 1942 roku. Szata graficzna „Nowej Młodzieży” była podobna do innych pism wydawanych przez Bund i Cukunft w getcie warszawskim. Możemy jedynie zakładać, że ukazały się tylko te dwa numery. Obok przeglądu treści tytułów prasy podziemnej wydawanej przez polskich socjalistów np. „Zagadnień” i „Płomieni”, omawiano m. in. sytuację na frontach wojny, przypominano karty z historii socjalizmu, w tym wydarzenia z Wiednia z 1934 roku, a także zapoznawano polskojęzycznego czytelnika z twórczością klasyków tworzących w jidysz: Icchaka Lejbusza Pereca, Szolem Alejchema i Halpera Lejwika. Poprzez druk „Nowej Młodzieży” starano się dodać otuchy młodym socjalistom, przekonując, że po wojnie Polska zostanie odbudowana jako lepsze państwo: „Wierzymy, że ofiarne męki naszego pokolenia nie mogą iść i nie pójdą na marne. Narody nie dadzą się zakuć w kajdany. Powstaną do nowego życia. I Polska «powstanie by żyć». […] My socjaliści żydowscy, wierzymy, iż niedaleki jest czas, gdy powstanie – Ona – ta nasza wspólna Polska Socjalistyczna” [Cyt. za: ARG 2016, 795–796]. Podając informacje na temat terroru wobec ludności na terenie okupowanej Polski, donoszono również o represjach wymierzanych w Polaków. W artykule pt. Szatańska akcja wytępienia Żydów, który ukazał się w numerze 2 z kwietnia 1942 roku (k. 8), pisano natomiast o Bełżcu i o mordowaniu w nim w sposób „chełmiński”.