Lejb Blank

Życiorys – przed 1939 r.

Lejb Blank pochodził z biednej rodziny mieszkającej na warszawskiej Woli. Otrzymał tradycyjne żydowskie wychowanie. Uczył się w chederze. W związku ze złą sytuacją materialną rodziny musiał pracować od najmłodszych lat. Z zawodu był jubilerem. Żydowscy warszawscy robotnicy nazywali go „der szwarcer Lejbl” (jidysz, czarny Lejbl).

Bardzo wcześnie związał się z żydowskimi socjalistami. Do Bundu wstąpił w latach 1905–1906. Podczas I wojny światowej wstąpił do Związku Zawodowego Metalowców żydowskich robotników. Przez około 20 lat był jego przewodniczącym. W drugiej połowie lat 30. XX wieku został członkiem Związku Zawodowego Odzieżowców. W okresie międzywojennym był członkiem Warszawskiego Komitetu Bundu i Rady Partyjnej. W 1927 roku mieszkał na ul. Miłej 50. W 1927 roku był kandydatem do Rady Miejskiej m.st. Warszawy (Lista kandydatów).

W trakcie wojny

Po wybuchu II wojny światowej uciekł do Pińska, skąd powrócił na początku 1940 roku. Pomimo tego, że był ciężko chory, wstąpił do podziemnego Bundu. Należał do Kolektywu jako przedstawiciel odzieżowców (In di jorn, 1984, 330).

Zmarł 31 grudnia 1940 roku. Został pochowany na cmentarzu żydowskim w Warszawie. O jego śmierci bundowcy napisali na łamach nowojorskiego „Unzer Tsait” (H–t 1941, 35–36).

Miał córkę Lejcze (Lejczke; Łajcia) Blank, która była jedną z sanitariuszek w Sanatorium Medema w Miedzeszynie pod Warszawą, a także członkinią podziemnej organizacji bundowskiej w getcie warszawskim (Elenbojgn 1971, 110, 112).