ROZENBERG PINKUS

Życiorys przedwojenny

Pinkus Rozenberg pochodził z rodziny bundowskiej, jego ojciec Alter Henoch Rozenberg (ok. 1873 – 7 lutego 1925 Warszawa) od 1904 roku był członkiem Bundu. Starszy brat Pinkusa i siostra również należeli do Cukunftu. Pinkus bardzo młodo zaczął pracować jako pracownik tekstylny. Wtedy też został członkiem Sekcji Młodzieżowej przy Związku Zawodowym Tekstyliów. Był członkiem Cukunftu i koła Alberta Bernsztoka – do którego należeli cukunftowcy – pracownicy tekstylni. Jako pracownik tekstylny często musiał walczyć o swoje prawa z komunistami, którzy stali na czele Związku Tekstyliów. Pinkus był przewodniczącym Sekcji Młodzieżowej Frakcji Cukunftu w Związku Tekstyliów. Całe życie był aktywny w Cukunfcie w Warszawie na różnych polach działalności młodzieżówki: był członkiem Warszawskiego Komitetu Cukunftu, członkiem Oddziału Młodzieżowego Krajowej Rady Związków Zawodowych, a przez pewien czas przewodniczącym tego Oddziału. Pod koniec lat 30-tych wszedł również do Związku Zawodowego Handlowców i Pracowników Biurowych.

W trakcie wojny

Po wybuchu II wojny światowej 6 września 1939 roku razem z innymi opuścił Warszawę, ale doszedł tylko do Falenicy (obecnie osiedle w warszawskiej dzielnicy Wawer). Tam postanowił powrócić do Warszawy z powodu słabych nóg. Zdał sobie sprawę, że może nie przebyć tak długiej i ciężkiej drogi, jaka go czekała. Razem z bratem powrócił do Warszawy. Pod koniec 1939 roku razem z żoną i siostrą zaczął pracować w Sanatorium Medema w Miedzeszynie. Na adres Sanatorium – ul. Łęczna 27 Miedzeszyn – miał wystawiony Ausweis oraz w maju 1941 roku otrzymał paczkę żywieniową z zagranicy [AŻIH, ŻSS, 211/70: 33]. W ramach swojej podziemnej działalności bundowskiej wchodził w skład „Kolektywu” jako przedstawiciel rzeźników oraz do Komisji Gospodarczej podziemnej Warszawskiej Organizacji Bundu [In di jorn fun jidiszn churwn: 330–331]. Pinkus w Sanatorium przebywał razem z dziećmi aż do jego likwidacji w dniu 22 sierpnia 1942 roku, kiedy to razem z żoną, siostrą, personelem oraz dziećmi przebywającymi w Sanatorium zostali przewiezieni do Warszawy, a stamtąd wywiezieni do Treblinki II [Lerer-Jiskor-Buch: 553; Medem-Sanatorie-buch: 111].