[ [[result.title.charAt(0).toUpperCase()]] ]
[[result.title]]
[więcej...]
nie znaleziono wyników
nie znaleziono wyników dla zaczynających się od [[char]] lub
nie znaleziono wyników dla zaczynających się od cyfr
nie znaleziono wyników dla zapytania: "[[searchWord]]"
nie znaleziono wyników dla wybranego zestawu tagów
nie znaleziono wyników dla wybranych kategorii
i typu hasła [[docTypeName]]
[[article.title]]
[[article.shortVersion]]
[[$index + 1]]. [[paragraph.paragrTitle]]
[zwiń]
[rozwiń]
-
[[ [reference.refIndex+1] ]][[reference.description]]
Powiązane treści
[zwiń]
[rozwiń]
Bibliografia
[zwiń]
[rozwiń]
Autor: [[article.author]]
Beniamin Zabłudowski
Życiorys
Beniamin Zabłudowski urodził się w 1878 roku; odebrał staranne wykształcenie hebrajskie, znał kilka języków europejskich. Mieszkał przy ul. Siennej 43.
Był przed wojną kupcem i działaczem społecznym, m. in. członkiem zarządu CENTOS oraz radnym gminy żydowskiej.
Po wybuchu wojny, jako działacz CENTOSU, Zabłudowski został szefem wydziału opieki nad dzieckiem ŻSS-KK. Od września 1940 r. był członkiem siedmioosobowego Prezydium ŻSS. W grudniu 1939 roku został dokooptowany jako radny do składu Rady Żydowskiej; był jednym z najbliższych współpracowników Adama Czerniakowa. W Radzie Żydowskiej pełnił funkcję przewodniczący Referatu Personalnego, działał także w Wydziale Opałowym (wcześniej: Komisja Opałowa przy ZZ), Pocztowym, w Komisji Wydziału Pracy RŻ oraz w Biurze Kwaterunkowym.
Zabłudowski nie cieszył się popularnością wśród społeczeństwa. Pisał o nim Stefan Szpigielman: „Nie zostawił po sobie dobrego wspomnienia. Społeczeństwo widziało w nim obcego, obojętnego jego bolączkom człowieka, który w swym stanowisku widział przede wszystkim swoją karierę osobistą, zaspokojenie ambicji przodownictwa, jawne uprawianie nepotyzmu, możność prowadzenia wystawnego życia. I zmarł nagle, wśród takiej libacji, nie żałowany przez ogół społeczeństwa.” (Szpigielman, 2020, 183).
Beniamin Zabłudowski zmarł śmiercią naturalną 3 stycznia 1942 roku. Zachowało się wspomnienie przewodniczącego Adama Czerniakowa o zmarłym radcy; wspomnienie to było kolportowane wśród urzędników Rady (ARG, t. 12, 176).
