parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(hebr. Jesza' ja) – w kanonie Biblii Hebrajskiej pierwsza księga w zbiorze Proroków Późniejszych (także pierwsza pośród grupy Proroków Większych; Prorockie Księgi); jej autorstwo tradycja żydowska przypisuje prorokowi Izajaszowi. Księga składa się z 66 rozdziałów; liczy 1295 wierszy. Współcześnie wielu uczonych uważa, że w jej skład wchodzi kilka zbiorów różnych autorów, które pochodzą z rozmaitych epok i tylko rozdziały 1-39 są autorstwa Izajasza (nazywanego przez badaczy Proto-Izajaszem). Ten fragment księgi, nazywany niekiedy Księgą gróźb, zawiera m.in. cykl mów przeciwko Judzie i Jerozolimie z okresu 740-700 p.n.e. oraz pełne nadziei zapowiedzi mesjańskie, tzw. Księga Emanuela (rozdz. 1-12), a także mowy przeciwko narodom pogańskim z ok. 701 p.n.e., m.in. przeciwko Asyrii (rozdz. 28-33) oraz wizje apokaliptyczne (rozdz. 24-28; 34-35), a także dodatek historyczny (rozdz. 36-39). Historyczny kontekst, proroctwa i teologiczna perspektywa wskazują, że rozdziały 40-66, określane mianem Księgi wyzwolenia i odnowy, pochodzą z późniejszego okresu, tj. z czasu niewoli babilońskiej (ok. 550 p.n.e.), od innego autora (lub autorów), o którym nic nie wiemy. Jest on określany mianem Drugiego Izajasza (Deutero-Izajasz). Autor ten musiał znać dzieło Proto-Izajasza; reprezentował profetyzm nadziei i pocieszenia; zapowiadał odnowę Syjonu poprzez ekspiację za grzechy ludu izraelskiego i nawrócenie się oraz nowe Przymierze z Bogiem. Niektórzy uczeni twierdzą, że autor rozdziałów 40-55 żył wcześniej (działał wśród babilońskich wygnańców między zburzeniem Jerozolimy w 586 a upadkiem potęgi babilońskiej w 539 p.n.e.); zaś autor rozdziałów 56-66, zw. Księgą triumfu – później (tj. w Judzie w okresie powygnaniowym); a więc zakładają istnienie trzeciego proroka, nazywanego umownie Trito-Izajaszem. Znał on dzieła obydwu swych poprzedników; pocieszał rodaków i krzepił wizją przyszłej chwały Jerozolimy oraz całego Izraela w królestwie mesjańskim w czasach eschatologicznych. Fragmenty tekstu I.K. zostały wygłoszone lub spisane przez samych proroków, inne zebrali, rozszerzyli bądź uzupełnili ich uczniowie. Ostateczna redakcja księgi, dokonana została przez nieznanego autora w VI lub V w. p.n.e. I.K. napisana jest pięknym językiem; zawiera rozmaite gatunki literackie (m.in. kazania, wyrocznie, opisy, poematy, elegie, pieśni, hymny, modlitwy, apokaliptyczne obrazy). W tradycji żydowskiej proroctwa Izajasza odgrywały ważną rolę w rytuale religijnym; co najmniej 15 z 54 szabatowych czytań (zw. w j. hebr. haftarot; por.: haftara; Tory czytanie) pochodzi z tej właśnie księgi, włącznie z siedmioma „ haftarami nadziei”, czytanymi po poście Tisza be-Aw.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.