parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(pseud. literacki); właściwie: Lejwik (Lewi) Halper (Halpern) (1888 Ihumeń na Białorusi – 1962 Nowy Jork) – poeta i dramaturg, wydawca zbiorów pod nazwą „Zamłbicher” i czasopisma „Cukunft” (jid., Przyszłość). Nazwisko zmienił w Stanach Zjednoczonych, ze względu na jego podobieństwo do M.L. Halperna. L. otrzymał tradycyjne wykształcenie religijne. Od 1905 związany był z Bundem; kilkakrotnie aresztowany, został skazany na cztery lata katorgi. W 1912 uciekł z okolic Irkucka, powrócił do Europy i przez Niemcy udał się do Ameryki (1913), gdzie pracował jako robotnik. Zaczął pisać na zesłaniu. Debiutował w 1907, a w 1908 napisał swój pierwszy dramat Di kejtn fun Meszjech (jid., Łańcuchy Mesjasza). W Nowym Jorku przystąpił do grupy poetyckiej „Di Junge” (jid., Młodzi). Wydał tomy wierszy Hintern szlos (jid., W zamknięciu, 1918) i Lider (jid., Wiersze, 1921); poematy Er (jid., On, 1918) i Der wolf (jid., Wilk, 1920) oraz poemat dramatyczny Der gojłem (jid., Golem, 1921, napisany w 1917-1920), oparty na podaniu, związanym z Judą ben Becalelem Loewem; wszedł on do klasyki literatury światowej. W latach 20. L. sympatyzował z komunistami i między innymi napisał poemat dramatyczny Hirsz Lekert (1927). Jednak w 1929 zerwał z nimi, w proteście przeciwko usprawiedliwieniu arabskiej masakry Żydów w Hebronie. Lata spędzone w sanatorium przeciwgruźliczym (1932-1936) zaowocowały w jego twórczości wątkami rozważań na temat dylematów duchowych. Głębokie przeżycia związane z Holokaustem również znalazły odzwierciedlenie w poezji i dramatach L., między innymi: In Treblinka bin ich nit gewen (jid., Nie byłem w Treblince, 1949), Di chasene in Fernwald (jid., Ślub w Fernwaldzie, 1949); In di teg fun Ijew (jid., Za czasów Hioba, 1953). W wierszach, które poeta pisał pod koniec życia, oprócz medytacyjnych rozważań nad ludzkim i żydowskim losem, pojawiły się strofy, poświęcone Izraelowi. Cztery ostatnie lata L. spędził przykuty chorobą do łóżka (paraliż sprawił, że nie mógł nawet mówić). Jego poezja pełna niepokoju epoki oraz wizja poetycka, nacechowana uczuciem, stawiają go w rzędzie najwybitniejszych poetów doby współczesnej.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.