parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
Chal(l)a (hebr.; jid. chałe) – 1. część ciasta przeznaczonego na chleb, która – zgodnie z prawem biblijnym (Lb 15,18–21) – winna być oddzielona i złożona w darze kapłanom. Prawo to pierwotnie było stosowane wyłącznie na ziemiach Izraela, jednak później zalecano przestrzegać je również w diasporze. Obowiązek oddzielenia ch. spoczywał na osobie, której własnością było ciasto, a więc nie trzeba go było oddzielać, kiedy otrzymywało się (kupowało) chleb od nie-Żyda, natomiast Żyd wypiekający chleb dla gojów był do tego zobowiązany. Po zburzeniu Drugiej Świątyni Jerozolimskiej (70 n.e.) rabini zdecydowali, że zwyczaj ten będzie symbolicznie kontynuowany, bowiem czystość rytualna nie pozwala na zjedzenie tej części ciasta; toteż powinna ona zostać spalona, gdyż nie może być przekazana kapłanom. Obowiązek zastosowania się do zasady ch., oraz odmówienia stosownego błogosławieństwa – zgodnie z przepisami zawartymi traktacie talmudycznym Szabat – spoczywał zwykle na kobiecie, piekącej w domu ciasto. Pieczywo używane w czasie szabatu oraz świąt zw. było w języku hebrajskim chal(l)ot (por. chała), gdyż gospodyni oddzielała z niego częśc ch. i spalała ją. Zwyczaj ten jest kultywowany szczególnie w ortodoksyjnych rodzinach i traktuje się go jako jedną z trzech micw, o których kobieta powinna pamiętać (obok przestrzegania zasady czystości rytualnej podczas menstruacji [ nid(d)a] i zapalania świec szabatowych). Jeśli nie było jasne, czy przy sporządzaniu pieczywa świątecznego dokonano tego obowiązku, wówczas rzucano w ogień kawałek ciasta. Często równocześnie z zastosowaniem się do przepisów związanych z ch., łączono oddzielenie części ciasta z przeznaczeniem na cele charytatywne. 2. nazwę Chal(l)a nosi też dziewiąty traktat pierwszego porządku Miszny (Zeraim), liczący 4 rozdziały. Rozwija on przepis, dotyczący obowiązku składania ofiary z pierwocin ciasta. Omówiono w nim szczegółowo sposób przygotowania chał, rodzaj i ilość mąki, której należy do ich pieczenia użyć. Zgodnie z tradycją, na jedną chałę powinno się zużyć 1 i 1/4 kaw (staroż. miara objętości równa ok. 2,2 litra) mąki. Uzupełnienia i komentarze do tego traktatu znajdują się zarówno w TJ, jak i w Tosefcie.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.