parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
nazywana Arą; używała różnych pseud., m.in.: Jan Gorecki, Stefan Orlik i inni. (1865 Lublin – 1942 Treblinka bądź Warszawa) – poetka, dramatopisarka, tłumaczka polska. Była córką kupca Bernarda (Berka) Meyersona, związanego z ruchem asymilatorskim i Malwiny (Małki) z Horowiców Meyerson (ur. 1839) – autorki powieści z życia Żydów Dawid (1866) i Z ciasnej sfery (1878), publikowanych na łamach „Izraelity” (opatrzone były notami wyjaśniającymi kwestie związane z żydowskim obyczajem i religią) i jako osobne wydania. Brat A., Emil (Ezriel) Meyerson (1859-1933), od 1882 mieszkał w Paryżu, pracując dla Jewish Colonization Association, publikował szkice o sytuacji Żydów (m.in. Recueil de Matériaux sur la Situation Économique des Israélites de Russie, 1898). Zdobył pozycję wybitnego filozofa francuskiego (m.in. dzięki pracy Identité et Réalité, 1908). A. ukończyła wyższe kursy pedagogiczne w Niemczech. Debiutowała w prasie polskiej w 1888. Współpracowała z „Izraelitą”, występując m.in. przeciw antysem. wierszowi Wiktora Gomulickiego Z pieśni weneckich: Shylock. Głęboko przywiązana do kultury polskiej, w niektórych wierszach sięgała jednak po motywy żydowskie. Przed I wojną światową wydała dwa tomy poezji (1895 i 1899 oraz powtórną edycję drugiego z nich w 1911). Podczas wojny działała w POW i była autorką wielu wierszy patriotycznych, zebranych potem w zbiorze Archanioł jutra (1924). W dwudziestoleciu międzywojennym była jednym z filarów życia literackiego w Lublinie, m.in. jako współzałożycielka tamtejszego Oddziału Związku Literatów. W prasie polskiej, oraz w kolejnych tomach poetyckich publikowała utwory dla dorosłych i dla dzieci, także prozę i felietony. Była autorką kilku dramatów i komedii, wystawianych na scenach krajowych. Tłumaczyła książki z języka angielskiego i francuskiego. Została wyróżniona Srebrnym Wawrzynem Polskiej Akademii Literatury (1936) oraz odznaczona Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i orderem Polonia Restituta. Od 1934 mieszkała w Warszawie. W czasie okupacji niemieckiej przebywała w getcie warszawskim, skąd została wywieziona do Treblinki bądź popełniła samobójstwo po śmierci opiekującej się nią córki Stefanii (ok. 1890-1942), żony poety Jana Mieczysławskiego (pochodzący z tego związku wnuk A. – malarz Krzysztof Mieczysławski [1909-1939] poległ w kampanii wrześniowej). Syn poetki, znany lekarz lubelski Jan Arnstein, pseud. Ćwiek (1897-1934), był – podobnie jak matka – zasłużonym członkiem POW w czasie I wojny świat. (m.in. komendant Lublina).
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.