parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1847 Warszawa – 1925 tamże) – lekarz, jeden z pionierów polskiej laryngologii; brat działacza ruchu robotniczego Zygmunta H. Pochodził z kupieckiej rodziny warsz. Żydów, związanej z ruchem asymilatorskim ( asymilatorzy). Po ukończeniu gimnazjum studiował na Wydziale Lekarskim w Szkole Głównej (1865-1870). Jako lekarz rosyjski uczestniczył w wojnie prusko-francuskiej. Później w Berlinie i Wiedniu specjalizował się w laryngologii. Po powrocie do Warszawy (1875) początkowo pracował w prywatnych klinikach, a potem w szpitalu Św. Rocha, gdzie został ordynatorem oddziału chorób krtani, gardła i nosa (1880-1898). W Warszawie i Ciechocinku prowadził własne zakłady inhalacyjne. W 1888 w Paryżu uzyskał stopień doktora; w 1911 UJ przyznał mu również stopień doktora medycyny, a UW – tytuł profesora honorowego (w 1922). H. był autorem wielu prac, rozpraw i artykułów naukowych, które – tłumaczone na wiele języków – przyniosły mu sławę. Należał do wielu towarzystw w kraju i za granicą; był członkiem i prezesem honorowym Warszawskiego Towarzystwa Laryngologicznego, Towarzystwa Oto-Rhino-Laryngologicznego w Nowym Jorku, Wileńskiego Towarzystwa Lekarskiego, Łódzkiego Towarzystwa Lekarskiego. Za swe prace naukowe i projekty przyrządów medycznych uzyskał liczne nagrody i wyróżnienia.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.